Waarom u de beste aandelen (nog steeds) in Amerika vindt - Iex

C O L U M N
door Warrum Buffet
74
Warrum Buffet is
een literator volgens
de definitie van Van
Dale: ‘beoefenaar van
de schone letteren’.
Hij schrijft over
zijn waarneming
van alledaagse
gebeurtenissen, voor
zover die gerelateerd
zijn aan beursgenoteerde
bedrijven. Dédain,
overgevoeligheid en een
groot beeldend vermogen
vormen Warrum Buffets
handelsmerk. Lijfspreuk:
“You only write once”.
Kant noch wal
Buffet heeft visite uit de Verenigde Staten. Samen gaan ze op zoek
naar de Nederlandse Wall Street. En vinden ’m in Vlodrop.
De Walstraat in Vlodrop is
niet de meest bruisende
straat van Nederland. Geen
pc Hoofttractoren, geen Botoxstootbumpers.
Sterker nog, als je
er om negen uur ’s ochtends rondloopt,
tref je he-le-maal niemand
aan. Dat was een behoorlijk ontluisterende
ervaring voor Big Mac,
met wie ik voor dag en dauw de lange
reis ondernomen had. Het leven
valt sowieso al niet mee, maar als
je een maand lang een vage bekende
uit de States in huis hebt, moet
je wat. Deze morgen wilde Big Mac
our Wall Street zien. Google is goud
waard en dus trokken we met wallen
onder de ogen om 05:31 uur
richting Vlodrop, waar volgens de
zoekmachine de meest nabijgelegen
Walstraat te vinden was. Nou
ja, vinden… In Vlodrop hoef je nergens
ver naar te zoeken. We waren
er stipt om 08:57, vlak voordat de
klokken zouden luiden en luiden
deden ze. Het werkte aanstekelijk.
Twee koeien in de wei loeiden luid
mee en ik deed ook mijn best. Om
Hollands reputatie hoog te houden
in de Verenigde Staten moet je offers
brengen. Big Mac keek z’n ogen
uit. Tijdens de rit al, toen we in de
ochtendspits anderhalve kilometer
aflegden tussen Den Bosch en Eindhoven
in vijftig minuten. “All these
guys are going to your Wall Street?
Wow.”
Bird flu
Tijdens de rit, die een beproeving
was omdat Big Mac een aantal
vetrollen over de versnellingspook
heen had gelegd en als gentleman
wil je je bezoek niet schofferen,
begon het me langzaam te
dagen dat er misschien een misverstand
aan het groeien was. Ik besloot
me van de domme te houden,
wat moest ik anders. Op naar Vlodrop
en ik hoopte vurig geen plaatselijke
blaaskapel tegen het lijf te lopen.
Gelukkig sliep Vlodrop nog.
Om vijf over negen was de klok van
de plaatselijke dorpskapel klaar met
luiden, de beide koeien kwamen
langzaam tot rust en het enige wat
de rust wreed verstoorde was een
laag overvliegende zwaan, die een
merkwaardig geluid maakte en een
eindeloze sliert slijm uit z’n mond
verloor. “Bird flu”, mompelde Big
Mac opgewekt. ’t Zou een beetje
magertjes zijn om ons na deze ervaring
meteen weer terug op de file
te storten, dus besloot ik Big Mac
rond te leiden door het dorp. Al
gauw stuitten we op mannen in jur-
ken, sommige met lange baarden.
Stom, dat kon er nog wel bij. Vlodrop
is niet alleen landelijk bekend
vanwege de Walstraat, maar ook als
vestigingsplaats van de Indiase tmgoeroe
Maharisji.
Red lights
De rest van de dag genoten we de
gastvrijheid van de soepjurken. Big
Mac was vooral geïnteresseerd in de
gewichtloosheid die je volgens de
Maharisji kunt bereiken. Mijn pogingen
om mijn gast duidelijk te
maken dat dat alleen op z’n portemonnee
sloeg, wuifde Big Mac weg.
Gewichtloosheid, dat leek ’m wel
wat. En eerlijk is eerlijk, dat zou de
terugweg voor mijn bolide ook een
stuk aangenamer maken, want hij
had behoorlijk wat moeite gehad
met de Limburgse heuveltjes op de
heenweg. Terwijl Big Mac hartelijk
afscheid nam van de opperjurk,
vroeg ik mij nagelbijtend af wat
voor beeld hij van ons landje mee
terug zou nemen naar de States.
Het bleek mee te vallen. Big Mac
had zich opperbest vermaakt. Alles
was ronduit great, Vlodrop was fat.
En our Wall Street overtrof alle verwachtingen,
al was het in de States
net even bigger. Eén klein, piepklein
vraagje had hij nog. “Where were
all the girls? And the red lights?”
Oef, zie je wel. Ik had ’m niet goed
begrepen. In elk geval had ik Neerlands
reputatie als zedenloze, losbandige
vrijbuitersnatie onbedoeld
flink opgekalefaterd.
disclaimer:
U was al in de kop gewaarschuwd