JG 19 nr 4 - Reynaertgenootschap

392
Ik liep. Ik zag niet de strik.
Ik werd wakker in handen van stropers.
(Charles Ducal, De hertog en ik, Amsterdam/Antwerpen, Atlas, 1989)
Hazen die door het lint gaan, slaan op de vlucht. Ze gaan daarbij zo uitzinnig te keer
dat ze zichzelf dreigen voorbij te lopen. Die uitzonderlijke, onvoorwaardelijke overgave
heeft de jonge dichteres Peggy Verzett bewogen tot het schrijven van een zesdelige
hazencyclus in haar opgemerkte debuutbundel Prijken die buik (2005).
Mutsaers beschrijft in haar opstel hoe hazen ‘als een bliksemschicht door het veld’
schieten, ‘op boomstammen’ springen of ‘over sloten van wel meer dan tien meter
breed scheren’. 6 Verzett vat die activiteit in het ene woord ‘schrezen’. In een naar
aanleiding van haar bundel afgenomen interview zegt ze: ‘Je kunt het analyseren
als een contaminatie van schrijden, pezen, vrezen ... ik noem maar wat. Het is de
enorme bedrijvigheid van een haas’. 7
Zelf lees ik het woord ook als een verhaspeling van ‘schreeuwen’, iets wat de haas
in doodsangst hoogstemmig doet. Wat de haas presteert, acht Verzett in ieder geval
een passend eerbetoon aan diens schepper, de ‘Grote Haas’. De dichteres laat het
ranke dier in klimmende orde ‘schrezen’ in stad, land, wereld, heelal: er zijn geen
grenzen aan het ‘inlegwerk’(de haakse sprongen?) waarmee het zich door de ruimte
slingert.
De hazen
5
schrezen schrezen
in het plantsoen van deze woonwijk in de slaapstad
schrezen schrezen
in het land dat van houtwal naar houtwal liep
schrezen
in de wereld waar halvezool haverbrood en hazenvel
schrezen
in het drommend heelal
om mooier spul
inlegwerk?
van Grote Haas voor evenknie
(Peggy Verzett, Prijken die buik, Amsterdam, Van Oorschot, 2005)
Tiecelijn, 19, 2006