ed vertel nog eens... - het CommunicatieGilde

over de beste supporter van salland
Wim Grondhuis heeft via de Roalter Wind
vele mooie pennenvruchten over Rohda het
levenslicht laten zien. Er komt echter een
moment dat je zelfs over deze vereniging
uitgeschreven bent. Voor ons is dit reden om
de serie verhalen over Rohda te bekronen met
een portret van de scribent zelf. Want dat heeft
hij zonder meer verdiend! Geen interview bij
hem thuis, maar samen kijken naar de topper
tegen Alcides, op dat moment de nummers
twee (Alcides) en drie (Rohda) van de ranglijst
in de hoofdklasse.
We hebben deze zondag afgesproken in de kantine.
Voor de wedstrijd staat er voor Wim altijd
wel een kopje koffie klaar in de bestuurskamer.
Bij Rohda weten ze om te gaan met clubiconen,
want zo mag je de Raaltenaar (‘ik ben hier
in 1975 komen wonen’) wel omschrijven. Jeugdleider,
secretaris van de jeugdcommissie, secretaris
van de commissies Gé Nijboer toernooi
en Salland Cup toernooi, verslaggever voor de
website en vijftien jaar bestuurslid; Grondhuis
heeft rood-geel bloed door de aderen stromen.
Het heeft zeer terecht het erelidmaatschap ‘van
deze prachtige voetbalclub’ opgeleverd.
clubcultuur
Het is tijd om naar buiten te gaan en een plekje
op de tribune op te zoeken. Ook al gooit die
nare ziekte soms roet in het eten; het fanatisme
is er nog altijd. Of Rohda nu uit of thuis speelt,
Grondhuis is in principe van de partij en hij is
zeker te scharen onder het deel van de aanhang
dat zich niet stilhoudt. ‘Dit seizoen spelen ze
bij vlagen fantastisch voetbal. Ze houden het
alleen nog geen hele wedstrijd vol, maar er
staat een goed team en de sfeer is prima. Dat
laatste is de verdienste van de technische staf
onder leiding van Kick Maatman. Ook elftalleider
Alfons Nijboer speelt een belangrijke rol.
Hij bewaakt de clubcultuur.’
Het is 14.00 uur en Alcides neemt de aftrap.
De verslaggever meent een bekend gezicht te
bespeuren. ‘Is dat niet Melvin Velthuis?’ Mijn
gezelschap knikt bevestigend. De Heinoër
speelde een paar jaar voor Rohda, maar koos
dit seizoen voor de club uit Meppel omdat hij
het vermoeden had daar sneller omhoog te
komen. ‘Prima jongen. Ik gun hem heel veel,
maar niet dat hij ons vandaag de das omdoet’,
stelt mijn gastheer broodnuchter.
‘Kom op Emir. Er achteraan!’, roept hij als
voorhoedespeler Emir Balavac iets te nonchalant
reageert op een lange bal. Grondhuis kijkt
Wim Grondhuis:
supporter
met het hart
op de tong
voetbal met het hart op de tong en de emoties
wisselen aan de hand van het wedstrijdbeeld
en scoreverloop. In de beginfase kijken beide
teams een beetje de kat uit de boom als in de
dertiende minuut uit het niets de 0-1 in de touwen
ligt. ‘We lopen weer achter de feiten aan’,
klinkt het enigszins zuur uit de mond van mijn
buurman. Om er vervolgens hoopvol aan toe
te voegen. ‘Maar, we komen wel vaker van een
achterstand terug.’
Terwijl speaker Bernard Jansen de supporters
van de tegenpartij voor de derde keer waarschuwt
dat ze hun vuurwerk zonder het af te
steken mee moeten nemen naar Meppel tekent
Emir Balavac vier minuten na de tegentreffer
al weer voor de 1-1. Het geeft een ‘boost’ aan
het voetbaloptimisme van Wim Grondhuis: ‘Ik
denk dat we vandaag gaan winnen. Ik voel het
aan mijn water.’
iJzeren voetbalwet
De tweede helft is al tien minuten oud als we
elkaar weer treffen op de tribune. ‘Man, ik kon
niet voor- of achteruit door de Parkinson’, stelt
het clubicoon die de volgende 35 minuten gelukkig
gebiologeerd kan kijken naar de verrich-
‘Een echte Rohda-man’
tingen van zijn geliefde Rohda. Af en toe komt
er een aanmoediging (‘naar voren!’ en ‘kom op
Rohda!’) uit zijn mond, maar er is ook ruimte
voor kritiek (‘niet zo moeilijk doen’ en ‘slordig
spel’). Hoewel Rohda een groot deel van de
tweede helft het betere van het spel heeft, blijft
de 1-1 op het scorebord staan. Teleurstellend?
‘Ach’, zegt Grondhuis bij het verlaten van de
tribune, ‘het is beter om nu nog niet bovenaan
te staan, want dan wil iedereen van je winnen’,
gooit hij er een ijzeren voetbalwet uit.
Hoewel zijn fysiek hem dus in de steek laat,
blijft de Raaltenaar een Rohda-supporter in
hart en nieren. Ook al worden er spelers van
buiten gehaald? ‘Het is heel simpel. Als we het
alleen met eigen spelers moeten doen, dan
is de tweede klasse waarschijnlijk het hoogst
haalbare met af en toe een uitschieter naar de
eerste klasse. Op de ledenvergadering is duidelijk
uitgesproken dat de club zo hoog mogelijk
zou moeten voetballen. Dan is de consequentie
dat je spelers aantrekt, maar we hebben
momenteel zeker ook goede jonge spelers uit
eigen jeugd in de selectie. Ze zijn jong, druistig
en verdienen een kans. Maar ja, de trainer is de
baas…’
Willy marsman is als oud-voorzitter absoluut bereid om iets te zeggen over zijn ervaringen met
Wim grondhuis. ‘toen hij toetrad tot het bestuur was ik al voorzitter, maar ik kende hem niet.
op voordracht van toenmalig secretaris Hilbers is hij er bij gekomen en we hebben tien jaar
prettig samengewerkt. een echte Rohda-man. Betrokken en bloedfanatiek. Als we verloren, kon
je beter niet naast hem staan.’
Zonder anderen tekort te willen doen, is Wim Grondhuis in de ogen van Marsman één van de
leukste bestuursleden die hij heeft meegemaakt. Niemand kon zo goed bakken vertellen als
Grondhuis. ‘Elke bestuursvergadering werd er halverwege gestopt om een biertje te drinken en
dan vertelde Willem steevast een goede mop. Dat heeft hij jaren volgehouden en regelmatig
hadden we tranen in de ogen van het lachen.’
11