ed vertel nog eens... - het CommunicatieGilde

verhalen van roalte
Het dreinen van de motregen was opgehouden.
Het hennetje schikte wat dorre grasjes bij
elkaar. Na wat persen viel het eerste kievitsei
zomaar in het provisorische nest. Ik raapte het
heel voorzichtig op.
‘Wat een ongelooflijk mooi ei’, mompelde ik.
‘Je mag het meenemen als je dat leuk vindt,
meneer’.
Snel pakte ik mijn zakdoek en wikkelde de
dampende boreling er voorzichtig in.
‘Reuze bedankt’, zei ik en nam haastig plaats
achter het stuur van de auto.
Nu was het in ons dorpje een goede gewoonte
om het vroegste kievitsei aan de burgemeester
en zijn echtgenote te schenken. Maar die waren
op vakantie naar het besneeuwde Zwitserland,
wist ik. Dan maar naar de pastoor. Mij leek
de hoogste geestelijke van het dorp in dit
speciale geval het meest voor de hand liggend.
Misschien was er wel plaats voor het eerste ei
naast het Kind in de kribbe op het zijaltaar.
‘Alstublieft! Ik heb het eerste kievitsei gevonden!
In de buurt van de horizon, waar volgens
de dichter van het kerklied, Hoop, Licht en
God gloren. Daar zat toevallig ook een koppel
kieviten, waarvan er eentje aan de leg was.
Zodoende, begrijpt u wel?’
‘God, hoop, licht en kieviten? Dan moet het wel
goed zijn’, kraaide de pastoor verrukt.
Hij pakte de wijwaterkwast en doopte hem
in een bronsverguld emmertje, dat hem door
een haastig opgetrommelde misdienette werd
aangereikt.
‘Benedicat’, sprak hij plechtig, terwijl hij het
kievitsei geestdriftig besprenkelde met heilig
water. Daarna drukte hij op het knopje van de
schakelaar in de sacristie, om mijn belangwekkende
vondst met feestelijk gebeier aan het
hele dorp kenbaar te maken.
Met gevoel voor historie keek hij op zijn
polshorloge en las de datum, die feilloos werd
weergegeven op het display: 23 december.
Vliegensvlug drukte hij weer op het gewillige
elektriek.
‘Ad ovo usque ad miseriam!’, riep hij onthutst.
‘Dit ei telt niet! Het is het laatste kievitsei. Het
nieuwe jaar moet nog beginnen! Amen’.
19