ed vertel nog eens... - het CommunicatieGilde

18 roalter wind nr 9
TEkST EN TEkENING: TEuN DE HaaN
Het liep tegen de kerst. Decemberluchten donker
van de miezer. Bijna een mirakel dat er op
die dag nog een schim van licht was te zien. In
de verte het knallen van een troep jagers. Het
geluid mengde zich met het te vroeg ontstoken
vuurwerk van de jeugd in het dorp. De boerenhoeven
met hun geuren van balkenbrij en persvoer
waren als sombere silhouetten, die nurks
leken te berusten in hun lot als landschapsfigurant.
Ver weg klonk het geroezemoes van
de snelweg. Hoog in de lucht trokken koppels
grauwe ganzen naar onbekende oorden.
Ik stond geleund tegen mijn modderige auto,
die mij door knipgaten en plassen had gevoerd
naar een van de fraaie weteringen van het Sallandse
land. Ik hoopte daar het dodaarsje te
vinden, een zwemvogeltje dat je daar op deze
tijd van het jaar ijverig vissend langs de kant
kunt aantreffen. Gezeten op de autobumper
trok ik mijn laarzen aan.
Het weteringwater was helder. Ik tuurde naar
de bodem, waar het trage leven van poelslakken,
eendenmosselen en kokerjuffers zich
afspeelt. Met wat geluk stuitte ik op een flinke
snoek, die zich roerloos liet bewonderen.
Gatdamme, daar had je het weer: aan de
horizon begonnen kerkklokken te luiden. De
serene stilte van het land werd er brutaal door
verscheurd.
Foeterend vroeg ik mij af waarom mij deze
decibellen ongevraagd werden opgedrongen,
terwijl er al lawaai genoeg is.
‘Bovendien’, konkelde ik chagrijnig, ‘is het
klokluiden met een dom stuk touw ook al
verleden tijd. Die pastoors van tegenwoordig
drukken gewoon op een suf knopje in de muur
in plaats van eens flink hun mouwen op te
stropen. De dodaars. De buizerd. En ik. Die
hebben er last van.’
Naarmate het klokgelui aanhield, groeide ook
mijn ergernis.
‘Neem nou die zweverige symboliek van die
kerkelijke dichter en die gezangen van tegenwoordig.
Dat vage geneuzel over licht en hoop,
die gloren aan de horizon waar God zetelt. Dat
verzin je toch niet? En dat alles op sinterklaasrijm
en muziek in mineur.’
Somber gestemd stapte ik weer in mijn auto.
Ik was al zo vaak in de richting van de horizon
gelopen maar nog nooit had ik ergens God
aangetroffen. Niet achter een rikkepost of
een boom. Laat staan dat ik hem ergens zag
slootjespringen. Ik besloot om nu eindelijk
maar eens uit te vinden of die teksten op waarheid
berustten of dat ze je gewoon voor de gek
hielden. Ik had zo mijn twijfels.
Via een slechte zandweg zette ik koers naar de
horizon. Langzaam veranderde het verlaten
landschap in een grauw decor van druipende
nevel en schimmige flarden weiland. Waar was
ik eigenlijk?
Ik hield halt bij een koppeltje late kieviten dat
nog niet aan de vogeltrek was begonnen. De
vogels schurkten zich met zijn allen knus tegen
elkaar op de grond. Ik viel maar meteen met de
deur in huis.
‘Zeg eens, waar is hier de horizon? Ik moet wel
zo’n beetje in de buurt zijn, want ik heb toch
een flink eind gereden. De kerkdichter beweert
steevast dat God er te vinden is. Ik was dus
nogal benieuwd, ziet u? Met al dat heen en
weer getrek van noord naar zuid bent u degene
die het weten kan’.
‘Och meneer’, zei een oude kievitshaan bedaard,
‘maak toch niet zo’n drukte. Kijk. Dé horizon
bestaat niet, meneer. Als je voortdurend
beweegt zoals wij kieften, schuift de horizon de
hele tijd met je mee. En ik kan het weten, want
ik vlieg al een paar jaartjes mee’.
‘Dus als de horizon niet bestaat, bestaat God
ook niet’, merkte ik schrander op.
Daarop barstte de hele koppel uit in een
smalende schaterlach vanwege deze groteske
onnozelheid. Van pure pret kletsten ze hun
Aan de horizon
vleugels tegen de grond. Er vielen er zeker
zes omver, omdat ze niet meer op hun poten
konden staan van het lachen.
‘Kijk die arme meneer nou eens! Snap je dan
niet dat de mensen God hebben bedacht?
Ze moesten hem gewoon ergens kwijt waar
je toch niet komen kan. Kun je het ook niet
controleren’.
‘Maar vertel me dan eens waarom pastoors
dan toch in vredesnaam hun kerkklokken
luiden, als God niet meer dan een liedje in
mineur is?’
Toen was het einde zoek. Alle kieviten in het
weiland begonnen te gieren van het lachen.
Het ging al snel over in een zeldzaam soort
kabaal dat het midden hield tussen een aftands
kermispierement en een drooggelopen
dorpspomp. Ze vielen stuk voor stuk om en
sloegen zich ruggelings trappelend in de lucht
op de donsbuikjes. Ze wezen snakkend naar
adem op mij en lieten hun tranen de vrije loop.
Even vreesde ik, dat er een paar zouden gaan
stikken.
‘Waarom een pastoor zijn klokken luidt?’
Bijna onwel herhaalde het ervaren kievitshaantje
mijn vraag en keek schelms naar de overige
haantjes. Ik haalde onnozel mijn schouders
op.
‘Omdat hij verder niets te luiden heeft. Zelfs
zijn eigen klokkenspel mag hij ook al niet eh.. ’
Opnieuw viel de hele koppel bijkans in katzwijm
bij zoveel pikante humor.
‘Meneer is zo te horen van de grapjes?, zei
een jong hennetje, olijk pulkend aan haar kuif.
‘Wil meneer voor de gein soms mijn eerste
kievitsei? Voor de komende feestdagen? Kan ik
meteen mooi oefenen.’
‘Maar je hangt een kievitsei toch niet in de
kerstboom? Als het nu toevallig Pasen werd’.
‘Aan mijn reet’, zei het hennetje en beurde
bevallig haar achterste op.
Alle kieviten in het weiland vielen stil en keken
belangstellend toe. De nevel was verdwenen.