ed vertel nog eens... - het CommunicatieGilde

36
TEkST: RuDI BuITENkaMP / foToGRafIE: VINCENT HaRTMaN
WAt een toffe tent
is er dan nooit iets te doen in Raalte? dat vroegen we ons een aantal
edities geleden hardop af. nou, dat hebben we geweten. Van alle kanten,
gevraagd en ongevraagd, werden ons ideeën aangereikt. Het leidde tot
modderige taferelen bij een tentfeest, vreemde gesprekken bij de urinoirs
tijdens carnaval en gezellig meezingen met een tweetal koren uit de
gemeente. nu zijn we aangekomen bij het serieuze werk, namelijk het
theater. Want, als je naar een theater gaat, word je ondergedompeld in
een warm bad van cultuurbeleving.
Hoe langer ik op deze vrijdagavond naar mijn eigen garderobe kijk, hoe
meer ik tot de conclusie kom dat ik ‘op chique’ moet. Je krijgt niet elke
dag een uitnodiging om naar het HOFtheater te gaan en het betreft ook
nog eens een heuse première: de eerste voorstelling van het nieuwe
programma van Höllenboer. Hoewel het hier gaat om drie zonen van
het Sallandse platteland besluit ik toch om in vol ornaat te gaan. De
smoking wordt van het stof ontdaan, het pochetje gaat in het colbert,
het gouden vlinderstrikje gaat voor en de schoenen. Shi…., ik heb geen
goede zwarte schoenen meer. Ach, de grijzige schoenen moeten voor
een keer ook maar kunnen…
Als ik bij het HOFtheater aankom, word ik na het verlaten van de parkeerplaats
eerst naar een grote tent geleid. Hét theater van Salland wordt
verbouwd en de foyer is dus verplaatst naar de tijdelijke tent. Het is er
al aardig vol en iedereen kijkt nieuwsgierig naar die rare kwibus in dat
kraaienpakkie. Eerst meld ik me maar bij de balie om het entreebewijs op
roalter wind nr 9
te halen en tot mijn grote geluk zie ik dan wat bekenden zitten. Ik voel
de blikken van andere mensen in mijn rug. Ze fluisteren met elkaar. Ik
kan het ze bijna horen zeggen ‘waarom is die man zo uitgedost?’ Ik blijk
de enige te zijn die in smoking is gekomen. Zowel man als vrouw heeft
zich netjes gedoucht en opgetut (voor zover ik kan inschatten), maar de
dresscode is overduidelijk casual.
‘Dat heb ik weer’, denk ik bij mezelf. Dat ik het echter nog niet zo slecht
heb ingeschat, blijkt bij de bar waar een vriendelijk lachend vrouwengezicht
mij op een glaasje champagne trakteert. ‘Zie je nu wel, jullie stelletje
boeren’, kijk ik triomfantelijk om me heen. Als er bij deze gelegenheid
champagne wordt geserveerd, is het toch ook niet zo raar om in een
smoking rond te lopen. Helaas is het wel een plastic glaasje, maar dat
mag de pret niet drukken. Dat komt doordat we nu niet in het hoofdgebouw,
maar in een tent worden ontvangen…
driedelig grijs
Als ik het plastic weer op de bar heb geparkeerd, zie ik een oude bekende
lopen. Herman Albers, voormalig ‘uitbater’ van het HOFtheater,
is terug op het oude nest, want hij is nu de manager van Höllenboer.
De juiste man om mijn prangende vraag te beantwoorden: ‘Ben ik
nu zo overdressed of zijn hunnie allemaal zo underdressed (vrij naar
Louis van Gaal)?’ Herman, joviaal als altijd, slaat me op de schouders
en omschrijft mijn kleding voor vanavond als een mooie en moedige
poging. ‘Ik besef dat de schouwburg bij mensen nog associaties oproept