ed vertel nog eens... - het CommunicatieGilde

ed vertel nog eens...
De geboren en getogen Amsterdammer is zijn hele werkzame leven actief
geweest in het onderwijs. Op twee jaar na bracht hij die tijd door bij
RK MAVO Salland, maar zijn ervaring in die eerste jaren legde wel een
prima fundament voor zijn latere loopbaan. ‘Ik was werkzaam bij een
MULO in Amsterdam waar veel leerlingen uit het centrum en de rosse
buurt kwamen. Die konden het de leraren aardig lastig maken, maar op
de een of andere manier had ik wel feeling met de groep. Ondanks dat ik
zelf niet eens zo veel ouder was als die gastjes, heb ik geen ordeproblemen
gehad. Ook niet in Raalte trouwens’, aldus Surig die eind jaren ’50/
begin jaren ’60 alle ruimte kreeg om zich verder te ontwikkelen. ‘Voor de
huidige generatie is dat helaas minder goed geregeld’, stelt hij vast.
Diep in zijn hart wilde hij graag in de regio Amsterdam werken en
wonen, maar het liep allemaal heel anders. ‘Er was destijds sprake van
een enorme woningnood in Amsterdam. Aangezien we trouwplannen
hadden, ging de blik daarom mede uit naar vacatures buiten de regio.
Daar was Raalte ook bij. Eerlijk is eerlijk, ik wist van tevoren niet waar
het lag, maar de toenmalige directeur Offenberg reageerde bijzonder
snel. Ik werd uitgenodigd voor een proefles. Die zal ik van mijn leven
niet vergeten. Het was heel erg warm en ik ging met de stoomtrein van
Zwolle naar Raalte. In de Monumentstraat kon je een kanon afschieten,
zo rustig was het. Dat was ik natuurlijk helemaal niet gewend.’
geen elektriciteit
De les viel bijzonder goed in de smaak en Surig kreeg direct een contract
aangeboden. Samen met zijn Mia vertrok hij naar Raalte en in de nabijheid
van de school (aan de Monumentstraat) werd een woning betrokken.
‘Ik weet nog dat we veertien gulden per week aan huur betaalden.
Voor Amsterdamse begrippen was dat natuurlijk spotgoedkoop. De huur
werd toen nog opgehaald door dhr. Ruiter. Dat vond hij hartstikke mooi,
want op verschillende adresjes werd er getrakteerd op een borreltje. De
entree in ons huis zullen we ook niet gauw vergeten. Toen we voor het
eerst de deur opendeden, was er nergens licht. Het bleek Stöppelhaene
te zijn en niemand had tijd om te zorgen voor elektriciteit.’
Bij zijn aantreden was Surig de twaalfde leerkracht op een school van
250 leerlingen. Gedurende de week werd lesgegeven van 8.00 tot 14.00
uur en op zaterdag van 8.00 tot 12.00 uur. Het niveau van de leerlingen
overtrof zijn verwachtingen. ‘Het was een verademing ten opzichte van
Amsterdam. We hadden vaak de beschikking over goede leerlingen en ze
gedroegen zich veel rustiger. Maar ja, in die tijd was er natuurlijk sprake
van een heel andere verhouding tussen leerling en leerkracht. Toen ben
ik zelf de boel maar een beetje op stang gaan jagen. Ik hield wel van een
beetje gekkigheid in de klas.’
Natuurlijk moesten Ed en Mia wennen in Raalte. ‘In het begin wilde ik
wel op de knieën terug naar Amsterdam. Het was hier zo stil. Maar na
zo’n twee jaar kwamen er kinderen, werden onze levens anders ingevuld
en kreeg je meer sociale contacten.’ Het dialect vormde wel een
struikelblok. Voor beiden. Ed illustreert het met een anekdote uit de klas.
‘Ik vroeg een leerling om zijn naam. Zwienenbarg zei hij, maar ik kon
z’n naam niet vinden op de lijst. Bleek dus Zwijnenberg te zijn…’ Mia
heeft een nog beter verhaal in petto, uit de tijd dat ze bij Albers Mode
werkzaam was. We mogen het eigenlijk niet opschrijven, maar ze vertelt
het met zoveel verve dat we het u niet willen onthouden. ‘Er kwam een
vrouw in de winkel en ze was ietwat gehaast. Ze riep in het voorbijgaan:
‘ik mut een geil bloessie hebben, moar ik heb weinig tie(t)d’. Ik kwam
vervolgens met allerlei blouses met een laag decolleté op de proppen.
Dat bleek echter niet de bedoeling te zijn. Ze wilde gewoon een gele
blouse…’
13