lledte bevindi zich €p pc^tn^ %® ^ri

'■ ■' ■'■ ■ '■■p f ■' ' ' s %ï''''''
^>«« , V,- , 4i f ^--
_—_ .
BOVEN BERGEN (BELGIË) SOISSONS, EENS IN DE GEVECHTSZONE
nuten herken ik den prachtigen toren van
Medialen. Boven Haeren zwijgt het geruisch
van den motor en precies om
half elf (Belgische tijd) vatten de wielen
den grond van het uitgestrekte Brus.
selsche vliegveld. Om ons heen staan de
groote vliegloodsen en het stationsgebouw
der Sabena, de maatschappij, die
in België de Farman vertegenwoordigt.
In Brussel blijft de machine twintig
minuten staan. Ik heb dus tijd om in
het restaurant een hartvefsterking te
nemen en de bleeke dame, die intusschen
de kleur van een helder tafellaken
gekregen heeft, ontvangt van een vriendelijken
tolk een glaasje met een geelkleurig
vocht, dat een uitstekend middel
tegen luchtziekte heet te bevatten. Hetgeen
ik echter later met deze dame
meemaakte, heeft mijn meening over de
goede uitwerking ervan sterk doen veranderen.
Voorloopig bevestigde ik de
woorden van het vriendelijke heerschap
en vertelde de blanke schoone, dat ik
er nu van overtuigd was, dat de luchtziekte
tot het verleden behoorde ...
Na twintig minuten kwam men mij
in het restaurant waarschuwen, dat de
machine „Parijs" voor was. Het bleek,
dat men mijn bagage intusschen had
overgeladen in een andere machine, een
kleine Farman voor acht personen, waarvan
de cabine echter in tweeën gedeeld
was door een tusschenwand. Vóór was
de bagage opgestapeld, achter was plaats
voor vier personen. Deze ruimte werd
thans geheel bezet door .twee Amerikanen,
die tot Parijs sliepen, door de
meergenoemde dame en mij. Om 10.50
klinkt het „Contact" van den piloot en
na vastgesteld te hebben, dat het vliegveld
Haèren (Brussel) vol
kuilen zit, verlaat ik voor de |
derde maal op dezen ochtend
de aarde. Nog maar 255 kilometer
en we zijn in Parijs.
We passeeren Hal, vliegen
over Braine Ie Comte en
Soignies en naderen een aan
een rivier gelegen stad. Vol.
gens mijn routekaart Mons.
We komen thans boven een
groot bosch en het vliegtuig,
dat tot nu toe vast in de
lucht gelegen had, begint
kleine verticale bewegingen
te maken, het beSt te vergelijken
met het stampen van
een schip. Deze bewegingen
danken hun ontstaan aan de
ongelijkmatige verwarming
De meeste passagiers wennen spoe-
dig aan dit stampen, maar mijn reisge-
zellin vertikt het. Zij offert nogmaals
aan den heérscher der lucht. De daartoe
bestemde voorraadzakjes in de cabine
vermindert zienderoogen. Maar dan ver-
toont zich 'n schouwspel aan onze oogen,
dat zelfs häär zóó boeit, dat ze vergeet
luchtziek te zijn en ik mij genoodzaak
zie, de slapende Amerikanen te wekken.
We zijn de Belgisch-Fransche grens
gepasseerd, hebben Maubeuge links en
Le Cateau rechts laten liggen en begin-
nen thans te stijgen. De motor vermeer-
dert zijn aantal toeren en men voelt als
't ware, dat men de lucht wordt ingetrok-
ken. Spoedig bemerken we waarom de pi-
loot deze manoeuvre uitvoert. Reeds ge-
ruimen tijd had ik tusschen onze machine
en de aarde kleine wolkjes zien drijven,
die den indruk maken van rookpluimpj es
uit een fabrieksschoorsteen. Thans,
boven St. Quentin, hebben deze wolkjes
zich saamgebald tot verscheidene groo-
tere wolken en onze machine is genood-
zaakt boven deze wolkenbankeri tie stij-
gen. Een prachtig en machtig schouw-
spel! De aarde is verdwenen. De hemel
is lichtblauw boven ons en de zon be-
schijnt het donzige wolkenmeer, dat golft
als de zee. Aan de randen toovert ze
een gouden gloed. Dan, plotseling,
een tafereel zóó schoon, dat men het
zich nauwelijks denken kan. Er is een
gat in de wolken gekomen en door
deze opening ziet men op de aarde een
gróóte stad. Tweeduizend meter schei-
den ons van deze blokkendoos, de
bekende Fransche plaats Noyon. Dan is
het gat overvlogen en we zijn weer
eenzaam, maar Voelen ons allemaal „in
de wolken". Zelfs de dame krijgt van
dit heerlijke schouwspel haar normale
kleur terug; ze opent haar taschje en
begint na een inspectie in haar spiegeltje
zich te poederen. Ze voelt zich weer
mensch en probeert me toe te schreeu-
wen, dat ze weer met het vliegen ver-
zoend is.
Langzaam worden de wolken dunner
en we zien door een lichten nevel het
uitgestrekte bosch van Compiègne. Nog
vijftien kilometer tot Verberie. Daar is
de lucht weer geheel helder en kan de
piloot tot op normale hoogte "(circa
750 meter) dalen.
Ik aanschouw een boschrijke, heuvel-
achtige streek met prachtige, tusschen
het groen verscholen kasteelen. Dan
doemt in de verte Parijs op. Nog vijftig
kilometer scheiden ons van de hcht-
stad, maar op deze hoogte kan men
bij helder weer gemakkelijk dezen af-
stand overzien. Nog eenige minuten ...
het toerental van den motor vermindert
en in zweefvlucht dalen we. De loodsen
van Le Bourget, het Aerodrome van
Parijs, schijnen omhoog te schieten, de
aarde neemt ons weer op en de machine
staat stil. De heer Hiirteau, stationschef
1 van Le Bourget, reeds van mijn komst
verwittigd, neemt me vriendelijk in ont-
vangst.^ Mijn klok wijst half één (Fran-
sche tijd). Ik neem afscheid van de
thans weer moedige dame en ik ben
niets verwonderd als ze me verzekert:
„Ik ga de volgende week weer naar
Amsterdam terug, maar niet met den
trein, maar met een vliegmachine. Ik
vond het heerlijk!" Dit laatste betwij-
fel ik een beetje, maar ik waardeer todi
het doorzettingsvermogen van onze land-
genoote.
De groote autobus voert
de passagiers in een mini-
mum van tijd van Le Bour-
get naar het hartje van
Parijs, naar de beroemde en
bij lederen vreemdeUng be-
kende „Place de l'Opera".
Mijn maag herinnert mij er-
aan, dat het tijd is om te
lunchen en een taxi (het
eenige, wat in Parijs goed-
koop is) brengt mij in vijf
minuten bij Leo Faust, het
Hollandsche restaurant in de
Rue Pigalle.
Moraal: je ontbijt in Am-
sterdam, je luncht in Parijs
en dit is mogelijk door het
wonder van deze eeuw: de
vliegmachine!
der lucht. PARIJS: L'ETOILE MET DEN ARC DE TRIOMPHE ERIC WINTER
- 8 -