Nieuwsbrief 25 Stichting Doorgang - SPKS - Nfk

V AN STICHTING D OORGANG
VERSLAG VAN PRESENTATIE VAN MEVROUW.DRS.PIETERNEL HASPELS VOOR DE PARTNERS OP ZATERDAG 4 OKTOBER 2008 TE ERMELO
“EN HOE GAAT HET NU MET JOU?”
OPENING BIJEENKOMST
Allereerst stellen de tien aanwezigen
(waaronder twee patiënten) zich kort
aan elkaar voor, waarna Pieternel zichzelf
introduceert en de bijeenkomst
opent. Deze bijeenkomst is vooral bedoeld
voor de partners, die zich op
deze wijze eens kunnen uiten over wat
zij meemaken vanwege het ziekteproces
van hun partner.
VERSTOORDE BALANS
Door de ziekte is de balans binnen het
gezin op vrijwel elk gebied verstoord.
Waar partners vroeger moeilijkheden
samen probeerden tegemoet te treden,
er samen over te praten en ze samen
op te lossen, is de partner van iemand
die ernstig ziek in deze situatie meestal
op zichzelf aangewezen. De patiënt
heeft vaak het grootste deel van zijn
tijd en energie nodig om behandelingen
vol te houden en daarvan te herstellen.
De partner krijgt veel extra taken
en verantwoordelijkheden: zoals
zorgen en verzorgen, kostwinner zijn,
opvoeder, contactpersoon voor het gehele
netwerk zijn en voor de artsen,
ondersteunen van de patiënt, omgaan
met eigen angst gevoelens, etc. etc.
Veel partners zijn geneigd hun eigen
behoeften ondergeschikt te maken
aan die van degene die ziek is. Bij een
chronische ziekte kan dit lange tijd
aanhouden. En als er weinig aandacht
is voor behoeften van de partner en
er onvoldoende tijd is om fysiek en
emotioneel bij te tanken, dreigt er
voor de partner een burnout.
DE VIER WIJZEN VAN OMGAAN MET DE
SITUATIE
Pieternel noemt een viertal manieren
waarop mensen reageren op moeilijke
situaties (‘coping styles’), namelijk:
1. Heel veel informatie gaan zoeken.
2. Veel praten erover en delen met
anderen, als zelfhulp.
3. Vermijden en er niet over willen
praten.
4. Afleiding zoeken.
EROVER PRATEN
Het is belangrijk te beseffen dat niet
iedereen dus precies hetzelfde reageert
op moeilijkheden in het leven
en dat behoeften van de één tegengesteld
kunnen zijn aan die van de ander.
Bijvoorbeeld: de één wil praten
over zijn gevoelens, de ander juist
niet, die wil het liever wat wegstoppen
voorlopig.
stichting DOORGANG | NIEUWSBRIEF NOVEMBER 2008 | pagina 10
De één voelt zich strijdbaar, de ander
hulpeloos. De één aanvaardt de realiteit,
de ander ontkent.
Het helpt om je dit te realiseren, te
erkennen dat je beiden verschillende
manieren hebt om met dingen om te
gaan en de ander niet te dwingen het
op jouw manier te doen. Gun elkaar
je eigen manier en gun elkaar de tijd,
want verwerkingsprocessen lopen bijna
nooit precies gelijk op.
Je uiten helpt in het algemeen gezegd
bij verwerken. Door je gevoelens en
gedachten hardop uit te spreken, erken
je aan jezelf dat dit je bezig
houdt. Anderen herkennen vaak veel
en het is een opluchting om te merken
dat anderen vergelijkbare gevoelens
hebben. Je kunt je daardoor
minder alleen voelen.
Elkaar troosten - deel zoveel mogelijk
Soms wil de patiënt er echt niet over
praten, en zal de partner zich met het
eigen verdriet tot anderen moeten
wenden, bijvoorbeeld tot vrienden of
een therapeut.
Ook merkt Pieternel op dat sommige
patiënten heel bewust bepaalde keuzes
maken. Deel wat je kunt delen,
doch dwing de patiënt niet als hij het
niet kan delen. Het kan wel ieders
eenzaamheid vergroten, want delen
met elkaar geeft ook troost.
WE KUNNEN EEN ANDER DIENS VER-
DRIET NIET BESPAREN!
Het elkaar verdriet willen besparen is
een vorm van zorg voor de ander en
een teken van liefde. Moeders willen
vaak hun kinderen verdriet besparen,
partners willen elkaar sparen, maar
verdriet heeft iedereen toch wel.
Tranen horen bij de ziekte kanker.
We gaan ook niet over het verdriet
van de ander, partner of kinderen!
Verdriet is een teken van liefde, als je
over en weer kan laten merken wat je
gevoelens zijn, kan dit de relatie verdiepen.
Je toont je kwetsbaar aan elkaar.
En je kunt de ander troosten en
je laten troosten. Het elkaar verdriet
besparen is dus niet echt mogelijk.