Nieuwsbrief 25 Stichting Doorgang - SPKS - Nfk

Mendy Hermans schreef het artikel op pagina 17
stoma gemaakt, waardoor er een slang
uit mijn rug liep naar een
urinezak aan mijn been. Uit CT scan,
Pet scan en echo bleek dat mijn urineleider
verstopt zat en dat er op verschillende
plekken verhoogde activiteit
in de onderbuik was te zien, waarschijnlijk
door uitzaaiingen.
Een grote rust kwam over me. In juli
2006 werd ik weer geopereerd. Men
wist niet precies wat men zou tegenkomen
als de buik open ging. Als niet
alle uitzaaiingen konden worden weggehaald
zouden ze mij meteen weer
dicht maken. De kans was 50/50. Toen
ik uit de narcose bijkwam en op de
klok in de uitslaapkamer keek zag ik
dat ik maar een uur had geslapen, terwijl
de operatie uren had moeten duren.
Een grote rust kwam over me. Ik
was opgegeven en hoefde helemaal
niets meer. De anesthesist liep langs
en keek me meewarig aan: “Jammer
hè”, zei ze en was weer weg.
EEN HIPEC-OPERATIE, WAT IS
DAT DAN?
Eenmaal weer op zaal kwam de chirurg
langs. Ze hadden de operatie afgebroken
omdat ze uitzaaiingen in het
buikvlies gezien hadden. Maar er was
meer: nog tijdens de operatie hadden
N IEUWS UIT DE S ECTIE D ARMKANKER
ze gebeld met het St. Antonius ziekenhuis,
waar hun ex collega uit het
UMC, dr. R. Wiezer, een zogenaamde
HIPEC operatie deed bij patiënten
met uitzaaiingen in het buikvlies.
Hoeveel kans op slagen zoiets had
wist mijn chirurg niet precies, maar
het was wel iets dat ik volgens hem
moest proberen.
Ik kon dat nauwelijks geloven en
vond het raar dat ik nooit iets over
die HIPEC behandeling gehoord had,
terwijl ik toch in een groot academisch
ziekenhuis was behandeld. Via
Internet werd ik ook niet veel wijzer.
Wel bleek dat de HIPEC behandeling
al jaren werd toegepast in het
Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis
in Amsterdam. Daar was net een
vergelijkende studie afgerond over de
behandeling van darmkanker met en
zonder HIPEC, waaruit bleek dat met
HIPEC de overlevingskansen aanzienlijk
toenamen.
OVERLEVINGSKANS
In het St. Antonius ziekenhuis werd
ik ongelooflijk positief ontvangen en
werd mij uitgelegd wat een HIPEC
operatie inhield. Bij de operatie worden
alle zichtbare tumoren en uitzaaiingen
in de buik (en het buikvlies)
weggehaald, waarna de buik
met een speciaal systeem anderhalf
uur lang met tot 41oC opgewarmde
chemo wordt gespoeld. Kankercellen
kunnen slecht tegen hitte
en de chemo kan zo rechtstreeks
op het weefsel inwerken.
Ik was heel sceptisch
over mijn kansen,
want ik herinnerde mij de
woorden van de oncoloog
nog maar al te goed: eenmaal
uitgezaaid in het
buikvlies is er geen kans op genezing.
In Nieuwegein zeiden ze dat de kans
op overleving met HIPEC 25-40%
was, te rekenen op vijf jaarbasis.
SAMENWERKING
De voorbereidingen op de operatie
waren zorgvuldig en professioneel.
Hiervoor heeft men bij het St.
Antonius ziekenhuis speciaal gespecialiseerde
verpleegkundigen opgeleid.
Zij zijn contactpersoon voor de
STOMA VERPLEEG-
KUNDIGEN ZIJN
EEN APART SOORT
ENGELEN
stichting DOORGANG | NIEUWSBRIEF NOVEMBER 2008 | pagina 15
patiënt en familie en vrijwel altijd bereikbaar.
Daarmee wordt het probleem
van de meeste patiënten, dat
artsen in het algemeen zo slecht bereikbaar
zijn en de coördinatie ontbreekt,
opgelost. Het viel mij ook op
dat de verschillende afdelingen in dit
ziekenhuis goed met elkaar samenwerken.
Dat moet ook wel want de
HIPEC behandeling is een ingrijpende
en grote operatie, waarbij altijd
meerdere disciplines betrokken zijn.
Diverse organen sneuvelden. In
augustus 2006 werd ik geopereerd
door een van de beste oncologische
chirurgen in Nederland, Dr. B. van
Ramshorst. De operatie duurde acht
uur en er sneuvelden diverse organen,
zoals eierstokken, baarmoeder,
delen van de dikke darm en urineleider.
Maar lukte hem en zijn team om
alle zichtbare uitzaaiingen te verwijderen!
Wat was ik opgelucht.
Natuurlijk volgden zware dagen
waarin ik me afvroeg waar ik aan begonnen
was. Ik was erg misselijk en
had veel last van mijn blaas die was
ontstoken.
Ik kreeg een tijdelijk stoma om te
voorkomen dat de darmen zouden
gaan lekken.
Ik voelde me werkelijk herboren. Er
werd heel goed voor me gezorgd en
na tien dagen mocht ik al naar huis.
Dat viel zwaar tegen, ook al omdat ik
alleen thuis was en nog erg zwak. Dat
was het moment waarop ik
besloot alsnog antidepressiva
(Sertraline) te gaan
slikken. Wat een goede beslissing!
Ik voelde me werkelijk
herboren in die zin
dat ik niet meer bang hoefde
te zijn om in die diepe
put te vallen. Natuurlijk
waren er nog altijd moeilijke momenten,
maar die dips duurden niet
meer zo lang en waren ook veel minder
heftig dan voorheen.
Toen ik na zes weken weer voldoende
was aangesterkt volgde nog een chemokuur
in pilvorm. Een infuus met
Oxaliplatin mocht ik niet meer hebben
omdat ik daarvoor een allergie
had ontwikkeld. In maart 2007 was
de kuur klaar en werd de stoma operatief
teruggeplaatst.