1dy54n4

theo inniger
speelhuis
Vijftien jaar geleden trad Theo Inniger, een Amsterdammer in
Brabant, aan bij Theater Speelhuis. Binnenkort zwaait hij af als
directeur. In zijn tijd in Helmond bouwde Inniger voort op de
reputatie van Het Speelhuis als ‘intiem en huiselijk theater’, waar de
afstand tussen de artiesten en het publiek klein was. Inktzwart is zijn
herinnering aan 29 december 2011 toen ‘t Speelhuis tot de grond toe
afbrandde. Om vervolgens in de Onze Lieve Vrouwe
kerk weer als een Feniks te herrijzen.
tekst hans horsten
foto’s kasper van ‘t hoff
theo
De brand? Natuurlijk gaat het in een
interview met Theo Inniger (67) ook over
het inferno dat op 29 december 2011 ‘t
Speelhuis tot as reduceerde. Er zijn immers
niet zo gek veel theaterdirecteuren die uit
eigen waarneming kunnen vertellen hoe
het is om hun eigen culturele podium in
vlammen te zien opgaan. Theo draait die
rolprent moeiteloos terug. Inclusief de
details die pas bij nadere beschouwing
in het rijk der absurditeiten thuis blijken
te horen. “Let wel, we spreken over een
gebouw waar altijd ongekend veel liefde
in is gestopt. Als je dat voor je ogen
ziet afbranden, gaat er van alles door je
heen. Dat is bijna niet te beschrijven.
Natuurlijk word je daar ’s nachts nog wel
eens wakker van. Ik mocht de dag na de
brand naar binnen. Mijn collega zei: ‘kijk
of de computer met alle adresgegevens
en klantinformatie nog in orde is’. Dat
bleek gelukkig zo te zijn, wat inhield dat
we door konden, want nu wisten we wie
er allemaal hadden geboekt en wanneer.
Voor de rest ben je alleen maar verbijsterd
en loop je verloren rond. Overal waadde
ik door het water en de viezigheid. Totdat
ik bij mijn eigen kantoor aankwam. Dat
bleek nog volledig intact te zijn en zag
eruit alsof ik het net verlaten had. De
boekingsgegevens lagen keurig in stapels
droog te zijn.”
Wierook en lichtjes
Het interview vindt plaats in het nieuwe
Theater Speelhuis, dat in de fraaie Onze
Lieve Vrouwe kerk is ondergebracht.
Waar de spiritualiteit en mystiek van
het rijke roomse leven van de muren
spatten en zich mengen met hedendaagse
rekwisieten, zoals een langgerekte bar en
een zitje met wandbekleding van crèpe
waarin flikkerende lichtjes zijn verwerkt.
Wie zijn ogen sluit en zijn zinnen de
vrije loop laat, ruikt de wierook nog
die omhoog kringelt. Het ‘kerktheater’
verwierf zich snel een plek in de harten
van het publiek. Bedoeld als tijdelijke
voorziening, wil het gemeentebestuur
het nu een meer definitieve status geven.
“Vanaf het begin is het een groot succes
geweest”, merkt Theo op. “Het bleek
een prachtige oplossing waar Helmond
beretrots op mag zijn. Maar als je het
echt structureel maakt, zijn aanvullende
ingrepen nodig. Het kassagebied is aan
de kleine kant en de voor- en achterzijde
van de accommodatie verdienen een
opwaardering. Ook het laden en lossen
moet worden aangepakt.”
Klein maar fijn
Theo kwam ruim vijftien jaar geleden naar
Helmond om ‘t Speelhuis te gaan leiden.
Hij maakte toen deel uit van de directie van
het Chassé Theater in Breda. “Helmond
had toen nog niet zo’n naam, maar dat
gebouw hè, dat was uitzonderlijk. Dat gaf
voor mij de doorslag, want ik heb iets met
gebouwen. In die tijd waren de meeste
nieuwe theaters schoenendozen, maar ‘t
Speelhuis was markant en sprong er uit.
30
maart 2014