1dy54n4

miranda van den broek
Ik heb mijn deel van het leven ook gehad.
Mijn vader, broer en schoonvader zijn kort
na elkaar overleden, een heftige tijd. En vlak
daarna moest mijn man als beroepsmilitair
naar Kosovo; het werd de zwaarste periode
van mijn leven. Drie grafstenen en een man
in oorlogsgebied met nauwelijks contact.
Ik kan de tegel nog uittekenen waarop
hij stond toen hij vertrok. Ik ben een hele
slechte beroepsmilitairvrouw.”
Deelgenoot van
bijzondere momenten
Miranda van den Broek brengt de liefde
voor haar vak over in een aaneenschakeling
van verhalen, anekdotes over cliënten, haar
man, de kinderen, de liefde, het leven en
de dood. “Dat je daar bij mag zijn in je
werk, dat is fantastisch. Die belangrijke
momenten laten je de keerpunten van een
leven zien. Ze brengen je terug naar waar
het werkelijk om gaat. Het ene moment
ben ik bij de ondertekening van huwelijkse
voorwaarden en een andere keer bemiddel
ik bij een scheiding. En het brengt mijzelf
in contact met de belangrijke ankers in
mijn eigen leven. Dat is zo speciaal.”
Tussen de uniformen
De kandidaat-notaris groeide op in een
gezin waarin het niet gebruikelijk was om
te gaan studeren. Sterker nog, de jonge
Miranda kreeg van haar vader te horen ‘dat
havo ook goed’ was. “Maar ik hield vol
en bewandelde de weg van het VWO. Het
recht in al zijn facetten intrigeerde mij altijd
al. Met een aantal uniformen in de familie -
enkele familieleden werkten bij de politie -
was me dat met de paplepel ingegeven. Die
wereld zag ik echter niet zitten en ik koos
voor een rechtenstudie. Dit met de gedachte
dat wellicht Officier van Justitie mij in de
wereld van goed en kwaad zou brengen.
Maar ik keerde snel terug op aarde. Toen ik
met verbintenissenrecht in aanraking kwam
wist ik, dit is het! Bij mijn eerste kantoor
kreeg ik de opdracht om te bemiddelen
bij ruziënde nalatenschappen. Dat
onpartijdige in combinatie met voorlichten
en bemiddelen trok mij erg aan. Het is
46
denk ik de leraar in mij die de psychologie
probeert te doorgronden van mensen. Hoe
zit dat nu echt bij die erfenis, waarom doen
de mensen wat ze doen? Er ligt altijd een
persoonlijk verhaal aan het conflict ten
grondslag met twee of meer kanten van de
zaak. Aan mij de taak om tot een oplossing
te komen zonder te oordelen.”
Dat is mijn doel,
en daar ga ik voor
Voor het overnemen van de ‘stoel’ van
notaris, moest Miranda haar cv opstellen,
iets wat ze jaren niet gedaan had. “Wat
een saaie loopbaan eigenlijk, constateerde
ze. Het lijkt samengesteld als een Zwitsers
precisie-uurwerk, alles grijpt nauwgezet
in elkaar. Maar ik heb dan ook altijd exact
geweten wat ik wilde, mijn doel was
vastomlijnd en die dingen kwamen ook op
mijn pad. En het mooie is dat ik exact die
dingen terugzie bij mijn kinderen. Het is
ook erfelijk bepaald, dat doelgerichte. Als
ondernemer moet je daar steeds mee bezig
zijn, nadenken hoe het anders en beter
kan.”
“Ik ga naar een leuk
gesprek, ik zit bij
Miranda aan tafel!”
En dat in een stad waar ze niet geboren en
getogen is. Van het gesloten Maastricht werd
ze met open armen in Helmond ontvangen.
Verrassend, zeker. “Ik voel me hier thuis
en dat maakt dat ik ook actief ben op tal
van andere gebieden. Ik ben secretaris bij
verschillende maatschappelijk stichtingen,
de Stichting Remedial Teaching Helmond,
Vrienden van het museum, de ledenraad
van de Rabobank, te veel om op te noemen.
En toch doe ik mijn gezin niet tekort. Met
Frank, mijn man, die de opvoeding regelt,
loopt alles op rolletjes. Hij stuurt me wel
eens een foto als hij met ze een ijsje is gaan
eten, terwijl ik aan het werk ben. Ook dan
voel ik me gelukkig.”
notaris
Als de pen ligt en het gesprek op zijn eind
loopt, wordt de schoonheid van het beroep
van notaris in een prachtige anekdote in
zijn volle omvang zichtbaar. Miranda van
den Broeks stem breekt een beetje bij het
verhaal dat haar plots te binnenschiet.
“Er kwam een vrouw van net vijftig op
kantoor bij wie beginnend Alzheimer was
geconstateerd. Zij wilde, nu het nog kon,
alles regelen zolang ze wilsbekwaam
was. Ze wilde haar man en kinderen niet
met allerlei problemen belasten. Zo’n
gebeurtenis komt dichtbij, laat je de
valkuilen van het leven in volle hevigheid
zien. Maar het feit dat ik daar deelgenoot
van mag zijn en daarbij mag helpen, is een
intens gevoel. Als dat lukt, dan houd ik
van mijn vak. Of zoals mijn man zegt: je
bent nu zo jezelf geworden. En daar heeft
hij helemaal gelijk in. Echt, ik ga elke dag
fluitend naar kantoor.”
Miranda heeft ook een rondleiding op de
Automotive campus gehad. Dit was voor
haar niet de eerste keer, maar toch is het
steeds weer anders.“Iedere keer als ik hier
ben, dan ben ik weer onder de indruk. Het
is een geweldig initiatief met mooie kansen
voor Helmond. Zo kunnen we ons goed op
de kaart zetten.”
maart 2014