ZOLarium 23 - Ziekenhuis Oost-Limburg

DE DISSECTIEKAMERIs de dood erfelijk?36ZOLariumjanuari - februari - maart 2007NA wat aandringen wist ik Manuela te verleiden naareen congres met de aanlokkelijke titel: ‘Postmodernedood.’ Omdat Eros en Thanatos niet zo bijster ver uiteenliggen, was dit dé gedroomde gelegenheid om die eensflink dooreen te mengen. Uitgerekend naar de lichtstadaller lichtsteden, Parijs. Enerzijds met haar ‘MoulinRouge’ en anderzijds het wereldberoemde kerkhof ‘PèreLachaise’.Dolle koeienOndanks het vroege uur was ik op de TGV al nietmeer te houden. Manuela wel. Menig vurige blik ketsteaf op haar torenhoge firewall van ochtendhumeur. Toenlanger aandringen geen zin meer had, wierp ik maareen blik door het treinraam waar huizen en bomenwaanzinnig snel voorbijraasden. Zelfs koeien scheerdener aan snelheden van meer dan 200 kilometer peruur voorbij.Dolle koeien, Creutzfeldt-Jakob, aftakeling en dementiefulmineerden in het hoge woord: ‘Dood’. En meteenschoot me een kanjer van een openingszin te binnen.‘Hoe zou jij het liefst willen sterven, Manuela?’‘Watte? ...’ wreef ze haar ogen uit.Ik herhaalde mijn vraag.Een geeuw onderdrukkend: ‘Hoe bedoel je?‘Eensklaps, met wat speling of tergend langzaam?’Min of meer wakker: ‘Is er dan keuze?’‘Doe alsof.’‘Euh..., tja... als het eens zover is, ... zo snel mogelijk.Zeker niet zoals mijn vader. De laatste maanden wareneen gruwel. Voor hem en voor ons. Zielig! Je kunt hetje niet voorstellen hoe de kanker van de alvleesklierhem tot het bot uitgemergeld heeft. Maar erger danzijn lichamelijke aftakeling was de totale afgang van hetbeeld dat we van hem hadden. De laatste dagen lag hijzowaar als een verschrompeld plantje op de divan. Jegunt toch niemand zo’n ... afgang? Nee, geef mij maarde korte pijn, de plotse dood. Een fataal accident, eenhartinfarct ...’Heerlijk hoe Manuela’s firewall als de muur van Jerichoineenstortte. ‘Il n’y a pas de forteresse inattaquable, iln’y a que des forteresses mal attaqués.’De wereldstadDe inkomhal van het Parijse Congrescentrum waséén schittering van glas en marmer. Onder het futuristischkoepeldak vingerden bezoekers van allerlei slag enkleur verse gebakjes (in de vorm van doodskisten metslappe pudding ertussen) naar binnen. Ook Manuela hadtrek. Smullend en koffieslurpend liepen we tussen diversestandjes van neringdoende firma’s die via balpennenof zuurtjes hun producten aanprezen. Wiens snoepjesmen eet, diens woord men spreekt.Onder het uithangbord ‘Design for Eternity’ maaktenjonge begrafenisondernemers er geen geheim vandat de oude gecapitonneerde mahoniekist, waarin hunovergrootv e ‘Gravioli’, een samentrekking van: ‘graf’ en‘ravioli’. Leuk ideetje van Hans Weyers en Klaas Bormsen, niet onbelangrijk in onze postmoderne tijd, milieuvriendelijk.Volledig organisch afbreekbaar.Voor de overledenen die zich na een kil en verregendbestaan liever in een warme oven lieten schuiven hadMAXIMALdesign.be een futuristische crematiekist ontworpen.Het ding heette ‘Soul Ash Solace’ en was geperstuit gerecycleerd papier-maché. Volgens de verkoper nietenkel hoogst ontvlambaar maar ook in prijs onklopbaar.Op het deksel was de gekruisigde Christus vervangendoor een roestvrijstalen urne. Samen met de kist gingdie vuurbestendige schotel de vlammenzee in en werddaardoor ‘op zeer persoonlijke wijze gepatineerd’. Aldusnog de verkoper.Even uitzoomenDe hoogste tijd dus om in de bar iets fris te drinken.Manuela bestelde een Ice tea terwijl ik het hieldbij een dubbele Calvados (zonder ijs). Toen de Calvamijn amandelen gepasseerd was hoorde ik tussen hetgeroezemoes door, een dieptreurig lied. Het intriesteafscheidslied uit Purcell’s opera Dido en Aeneas: ‘WhemI am laid in earth’.Ik werd er steenkoud van.Want ooit zal mijn gebeente in die aarde liggen. Stil,verrot en vergeten onder zompige zoden. Zonder muziek.Zonder woorden. Zonder blik op Manuela. Zoals elkgebeente.