ZOLarium 23 - Ziekenhuis Oost-Limburg

DE DISSECTIEKAMEREcologisch verantwoordDe Gravioli (een samentrekkingvan graf en ravioli), eenorganisch afbreekbare sarcofaagvan Weyers en Borms.38ZOLariumjanuari - februari - maart 2007een soort ‘menselijk concept’ was? Zonder het antwoorddaarop af te wachten overhandigde hij de microfoon aande wereldberoemde autoriteit op het vlak van ‘heengaanen sterven’, professor Mori Bundus.Met trillende vingers nam de 92-jarige professor demicrofoon ter hand en gooide meteen de vraag in hetauditorium: ‘Is de dood erfelijk?’Stomverbaasd reageerde niemand. Geen kuchje inbomvolle zaal.‘Dat die wel degelijk erfelijk is, zal ik u meteen bewijzen.Graag de eerste dia, graag.’Volgde een gereutel en gesputter uit een oeroud diaapparaatwaarbij de bedienster (een lieftallige Françaisedie meer vertrouwd was met blitse Powerpoint presentaties)het schaamrood op de wangen kreeg. Toenzowat iedereen achterom zat te staren naar wat komenzou, katapulteerde het gedateerde toestel de eerste diarichting plafond. Knarsend en tandwieltjes vernielenddaarna de tweede en de derde, zodat een spetterendvuurwerk ontstond van driedimensionaal rondknallendelichtplaatjes. Het inmiddels roodgloeiend aangelopenapparaat gaf uiteindelijk de geest in een doffe plof,gevolgd door een rookpluim.De erfelijkheid van de doodKalm en berustend vroeg de 92-jarige professor heelvriendelijk of er ergens een zwart schoolbord en eenstukje wit krijt beschikbaar was. Zo snel als het haarhoge hakken toelieten tippelde de blozende Françaisekaarsrecht de trappen af en drukte op een knop.Traag zoemde het fluoscherm naar boven en verscheendaarachter een witglimmend bord. Even fronsteMori Bundus zijn wenkbrauwen maar nam dan kordaatde zwarte vilstift ter hand en tekende op het wittevlak een aantal vierkantjes en bolletjes (respectievelijkstaande voor man en vrouw), en verbond die horizontaalen verticaal met elkaar (respectievelijk voor huwelijken kinderen).‘Ziehier de stamboom van de Habsburgse keizer KarelV, en diens afstammelingen.’Het vierkantje van keizer Karel V kleurde hij onmiddellijkzwart. ‘Dood.’ Daarna het bolletje van diens vrouw,Elisabeth. ‘Ook dood.’ Daarna hun eerstgeboren zoon,de latere koning van Spanje, Filips II. ‘Ook al een tijdjedood.’ En zo daalde hij, generatie na generatie, en bolletjeen vierkantje zwartkleurend, de hele Habsburgsestamboom af. ‘Allemaal dood.’Iedereen zat op het puntje van zijn stoel.‘En zo kom ik tot de kern van mijn betoog,’ greepMori Bundus de microfoon als een laatste strohalm vast:‘De dood is een autosomaal dominante kwaal met eenoverervingpatroon van 100% penetratie in elke volgendegeneratie. Niemand ontkomt eraan. Geen Keizer,koning, meid of boerenknecht.’De stilte was te hakken.‘Maar er is hoop, grote hoop,’ keek de hoogbejaardeprofessor met twinkelende oogjes de zaal in. ‘Nu onsgenoom volledig in kaart gebracht is, moeten we dat énedodelijke gen zien te vinden. Zo snel mogelijk. Koste wathet kost. Én het uitschakelen! Want anders rest mij, enjullie straks ook, geen lang leven meer.’Daarop veerde het auditorium als één man recht en gafde éminence grise van ‘heengaan en sterven’, een staandeovatie. Luid klappend in de handen keek ik Manuela aanen vroeg of ze geen zin had in een avondje uit in Parijs.Eerst een aperitiefje in de Moulin Rouge en ... tja, nadienin een prinsheerlijk bed? In het ‘Ritz’ bijvoorbeeld ...waar prinses Diana ....Maar ze wapperde met ons duo-ticket TGV retour,dat over een uur verstreek.Dr. Johan Van Robays