ZOLarium 23 - Ziekenhuis Oost-Limburg

Bejubelde sterfscènesDido’s zwanenzang was zó mooi dat ik er als eenmot naar de vlam toe aangetrokken werd. Als promotievoor hun schimmeldodend geneesmiddel (Lamisil®) had de firma Novartis een CD gecompileerd met detitel: ‘bejubelde sterfscènes’. Gratis mee te nemen. In hunmercantiele strategie wikkelden ze er geen doekjes om:‘Want die schimmel moet dood.’ Naast het ‘Whem I amlaid in earth’, stond op track 7 het onsterfelijke ‘a cenarteco’ uit Mozarts Don Giovanni en verder nog een paararia’s die in kerk of crematorium geen enkele traanklieronberoerd konden laten.ZelfdodingNa de schrille beltoon haastte iedereen zich naarde ochtendsessie die volledig in het teken stond vanhet begrip ‘euthanasie’. De eerste spreker beweerdedat men er niet vroeg genoeg aan kon beginnen terwijlde tweede er de nadruk op legde die ‘hoogstpersoonlijkedood’ zolang mogelijk uit te stellen. Eventueel tot diesamenviel met de natuurlijke, wat in de zaal de nodigehilariteit opwekte.De derde arts, tevens Jezuïet, vroeg zich af of zelfdoding-want daar kwam het volgens hem finaal op neer- wel Gods bedoeling was? In het oude en nieuwe testamentwas daar immers geen enkel gebenedijd woordaan gewijd. In zijn conclusie gaf hij dan ook een paar tipsom zich tegen dergelijk sluipend gif van erfenisjagers enandere geldwolven te wapenen.Canard à l’orangeHet middagmaal was in één woord succulent. Op entop culinair verfijnd zoals men dit van een Parijse ‘HauteCuisine’ mag verwachten. Terwijl een uit de lucht geschoteneend op haar rug in het braadvet lag te sudderen,schonken de kelners onophoudend roemers vol met een‘grand cru’ van een eerste klas Frans wijnkasteel.Na het uitgebreide kaasdessert trok Manuela me meenaar een standje waar een juwelier diamanten destilleerdeuit de as van overledenen. Verrast was ik niet.‘Anything goes’, was immers het motto van de postmodernekunstenaar. Diamanten zijn trouwens, chemischgezien, een zuivere kristallisatie van koolstof.‘Vereeuwigd worden in zo’n hoogkaraats halssnoer,mademoiselle’, keek de Franse edelsmid over zijn knijpbrilletjeheen, ‘is de meest pure vorm van reïncarnatie.En,’ voegde hij er loensend in Manuela’s decolleté aantoe: ‘een loepzuivere belegging, bestendiger dan vlees... euh, ...goud.’Zeulen met asIets verder mengde een slecht geschoren kunstschilderplakken roet door olieverf. Met dit goedje borsteldehij iets op een linnen doek wat eigenlijk op niets trok,maar wel heel postmodern oogde. ‘Is geen roet maaras’, verbeterde Manuela me. ‘Zo krijgen die stoffelijkeresten een nieuw leven. Een nieuw soort energie. Voelje het dan niet?’Nee, ik voelde niks en snapte er alsmaar minder van.Ik zag enkel postmodern geklooi met menselijke overblijfselen.Stoffelijke resten die, of ze nu door olieverfgemengd werden of in diamanten gekristalliseerd, blijkbaarvogelvrij verklaard waren.Zo had een Schotse vrouw onlangs nog het hoopjeas van haar man (een verwoed jager) laten verwerkentot munitie. Ze vulde er 275 patronen mee en liet diedoor de dorpspastoor inzegenen. Na de ‘plechtige wijding’verdeelde ze de hagel onder de leden van de plaatselijkeschuttersgilde die daarmee een weekendje opjacht trok. De schietpartij draaide uit op de dood van71 patrijzen, 23 fazanten, 7 eenden en 1 vos.Professor Mori BundusDe namiddagsessie was volledig gewijd aan het begrip‘Postmoderne Dood’. Bij wijze van inleiding vroeg demoderator zich af of ‘de dood’ eigenlijk wel bestond.Of die, anders in vraag gesteld, misschien niet veelleer37