Vroege schoolverlaters in Vlaanderen Evolutie van de ...

Voortijdige schoolverlaters in een gegeven leeftijdsintervalHet aandeel zonder kwalificatie en niet meer in leerplichtonderwijs in het deelvan de bevolking tussen gegeven leeftijdsgrenzen—Een geaggregeerde indicatorvan de ongekwalificeerde uitstroomDe indicatoren van dit onderdeel hebben betrekking op een gegeven kalenderjaar(bijvoorbeeld: 2007) en op het deel van de Vlaamse bevolking binnen gegevenleeftijdsgrenzen (bijvoorbeeld: de 18–22-jarigen). De indicator geeft de fractie van detotale bevolking in het aangeven leeftijdsinterval die in het gegeven kalenderjaar ofvroeger ongekwalificeerd is uitgestroomd; of anders gezegd: de fractie die geenkwalificatie in handen heeft en niet meer in het leerplichtonderwijs zit.Deze indicatoren vormen een (derde) manier om de informatie van debasisindicatoren van de ongekwalificeerde uitstroom per leeftijd samen te vatten. Zekunnen berekend worden uit de basisindicatoren en de omvang van degeboortecohorten.Figuur 84 toont een eerste voorbeeld van dit type indicator. Het gaat daar over de 18–22-jarigen. Het eindpunt van de curve ‗J‘, bijvoorbeeld, heeft betrekking op detoestand van de mannelijke bevolking in het kalenderjaar 2007, en meer bepaald op dejongens geboren in 1985 (22-jarigen), 1986 (21-jarigen), …, of 1989 (18-jarigen). Deindicatorwaarde bedraagt iets meer dan 14,9%. Dat wil zeggen dat we per 1000 18–22-jarige jongens er 149 aantreffen die niet meer in het leerplichtonderwijs zitten enniet in het bezit zijn van een kwalificatie. Figuur 84 toont bovendien een curve voorde meisjes (‗M‘) en een curve voor jongens en meisjes samen (‗J+M‘), telkens voorde kalenderjaren 1999 tot 2007.De curven in Figuur 84 zijn eerder glad. Dat is in overeenkomst met de aard van deindicator. Neem bijvoorbeeld de 18–22-jarigen in 2006 die ongekwalificeerd zijn engeen leerplichtonderwijs meer volgen. Een belangrijk deel daarvan, namelijk de 18–21-jarigen, vinden we in 2007 onvermijdelijk terug als 19–22-jarige ‗voortijdigeschoolverlaters‘. Door de uitmiddeling over een leeftijdsinterval van, in dit geval, vijfjaren (18–22), mag men geen grote verandering tussen twee opeenvolgendekalenderjaren verwachten. Dit soort indicator is dan ook eerder geschikt om trendsover een ruim interval van kalenderjaren in beeld te brengen en minder geschikt omde eerste aanzet van een beleidseffect snel te detecteren.135