07 magazine Leef!

Met pensioen
Na veertig jaar met pensioen
‘Ik word nog altijd op werktijd wakker’
‘In 1975 werkte mijn vrouw bij de apotheek’, vertelt Joop.
‘Ze zochten een nieuwe bezorger, omdat de huidige bezorger
door ziekte arbeidsongeschikt was geraakt. Toen ik
werd gevraagd, hoefde ik niet lang na te denken, want ik
werkte op provisiebasis bij een stomerij, uitzicht op een
vaste baan, een vast inkomen en vaste werktijden sprak
me wel aan.’
Door de jaren heen
Joop heeft in al die tijd dat hij bij de apotheek werkte, veel
dingen zien veranderen. ‘In het begin was ik echt een manusje
van alles. De flessen en zalfpotten werden nog met
de hand schoongemaakt, de basisgrondstoffen voor de
medicijnen werden nog zelf gemaakt. Maar ook wat betreft
de verwerking van papieren is er veel veranderd. Artsen
schreven toen de recepten nog met de hand. Voor een
leek onleesbaar, voor de doktersassistent na een tijdje gesneden
koek. Nu gaat alles digitaal. Met één druk op de
knop verschijnt het recept bij de apotheek op het scherm.
Ook de herhaalrecepten kunnen telefonisch of per mail
worden afgehandeld. Er kan dus veel meer worden gedaan
op een dag dan vroeger. Als ik in de jaren ’80 op dertig
adressen per dag bezorgde had ik een heel drukke dag. Nu
komt het voor dat er wel honderd adressen per dag worden
voorzien van medicijnen.’ Ook in de verzorgingstehuizen
zag Joop veel veranderen. ‘Ik zag mensen komen
en gaan, verbouwingen, reorganisaties, ik heb het allemaal
meegemaakt. En hoewel ik niet altijd tijd had voor een
praatje, maakte ik er soms gewoon ruimte voor. Ik kwam
echt wel bij mensen die behoorlijk eenzaam waren en die
er naar uitkeken dat ik bij ze op de stoep stond. Bij één
mevrouw moest ik steevast een koekje pakken uit de koektrommel.
En bij een ander kwam ik echt niet weg zonder
een praatje. Het hoort er allemaal bij en dat maakte het
werk ook zo leuk en afwisselend.’
Bij de brandweer
Door zijn werk bij de apotheek, kwam Joop ook in aanraking
met de vrijwillige brandweer. ‘Mijn werkgever –
Pieter Scholten – zat bij de vrijwillige brandweer en vroeg
aan mij of dat ook niet iets voor mij zou zijn. Het leek me
heel leuk, dus ik heb me aangemeld en ben de opleiding
gaan doen. Als de pieper ging, was het geen probleem.
Pieter ging dan zelf ook richting kazerne. Soms maakte we
er een wedstrijdje van, wie als eerste was! Het mooie van
het werk bij de brandweer is dat je er kunt zijn voor mensen
in nood. Bij elke melding is het weer de vraag: waar
komen we terecht en wat is er aan de hand? De ernst van
de zaak kun je vaak pas inschatten als je op de plek arriveert.
Het is ook best pittig werk geweest, af en toe. Er zijn
gebeurtenissen die je nooit vergeet, zoals de brand bij
Huis ter Duin in 1990, waarbij drie collega’s om het leven
kwamen. Met elkaar hebben we dat als brandweerlieden
een plek moeten geven. En de brand van de Witte School,
die blijft me ook altijd bij. In 2005 moest ik stoppen, omdat
ik 55 werd. Toen was dat nog de regel – met 55 moest je
eruit. Nu is die leeftijdsgrens iets verruimd, omdat het lastig
is vrijwillige brandweerlieden te vinden. Als ik had gemogen,
had ik zeker nog een paar jaar doorgegaan. Maar
de brandweer is voor mij altijd meer geweest dan werk.
Het is een hechte groep die elke maandagavond – met
nieuwe mensen en oudgedienden – bij elkaar komt om
een kaartje te leggen en met elkaar het nieuws van die
week doorneemt. Nog steeds ga ik daar elke week naartoe
en dat blijf ik ook doen. Dus helemaal afscheid van de
brandweer heb ik gelukkig nooit hoeven nemen!’
Als het mocht
had ik doorgegaan
w
Zwart gat
Nu het pensioen daar is en het werk ook echt klaar is, is
dat best even wennen voor Joop. ‘Het is heel dubbel. Aan
de ene kant kijk je jaren uit naar je pensioen, de dag dat je
mag stoppen met werken. Maar als die laatste werkdag
dan daar is, is het ook heel vreemd. Ik ben nog steeds elke
ochtend op ‘werktijd’ wakker. En het voelt nog heel
vreemd dat ik op maandagochtend niet naar mijn werk
hoef te gaan. Gelukkig heb ik genoeg te doen, dus dat
zwarte gat, daar waak ik wel voor. Ik ga er elke dag op uit
met de hond, heerlijke wandelingen maken door de duinen
en langs het strand. En we passen drie dagen per
week op de kleinkinderen, dat geeft ook voldoende afleiding.
Daarnaast wil ik er op den duur wel wat bij gaan
doen, maar voorlopig vind ik het wel goed zo. Mijn
niet-werkende leven moet echt nog even tot me doordringen.
Ik heb nog een verzameling oude spullen van Noordwijk
op zolder liggen, die ik wil gaan uitzoeken. Er moeten
nog wat klusjes gebeuren in huis. Zodra ik me echt ga vervelen,
ga ik wel eens kijken wat ik nou echt wil en leuk
vind om te doen. Ik wacht ook gewoon af wat er op mijn
pad komt.’
15