07 magazine Leef!

emigreren
FEBR. 2014 VLNR: THOMAS STEENVOORDEN, HANS VAN BEELEN, ROB OLIESLAGER, KOOS VAN BEELEN,
JOKE DE MOOY, KLAAS DE MOOY, BERT MOURITS, MARIJKE VINK, CHRIS CRAMER, BART VEGT,
NEL FRANKEN, JAN LOOREN DE JONG, HERMAN STOUT EN RON HOEK BIJ DE KNRM. FOTO: ROB STOKMAN
1960 MET HET HELE GEZIN OP DE ‘SEVEN SEAS’
RUIM EEN WEEK OP ZEE NAAR CANADA
EEN LAATSTE FOTO DE
REIS BEGINT NU ECHT
BOVEN ARIE VEGT MET EERSTE AUTO
LINKS BEGIN 1900 HET TRAMSTATION
BIJ TERMINUS VAN JOHANNES VEGT
naar de Staat, tot grote teleurstelling van
zijn kinderen waaronder zoon Arie, die
inmiddels de kruidenierswinkel aan de
Voorstraat runde.
Herinneringen aan Noordwijk
Arie Vegt en zijn vrouw Paulina de Jong
kregen tien kinderen in de Voorstraat.
Bart en John herinneren zich die tijd in
Noordwijk nog heel goed.
Bart ‘Wij gingen naar de Wilhelminaschool
in de Wilhelminastraat en hadden
veel vriendjes. Mijn vader (Arie Vegt) reed
ons met de bakfiets naar het strand als
het mooi weer was. Dan zaten we met
zijn drieën voorin te schateren van het
lachen. Ik weet nog goed dan mijn vader
een auto had om bestellingen te rijden,
hij reed al drie jaar zonder rijbewijs. De
politie hield hem aan en verzochten hem
naar het politiebureau te komen om een
rijbewijs op te halen. Zo ging dat toen,’
John: ‘Wij sliepen op zolder en hadden
maar één toilet beneden. Maar als je nodig
moest dan was dat erg ver lopen en
daarom plasten we uit het raam zo op het
dank van de serre. Mijn vader gaf ons op
ons donder, maar later vertelde hij dat hij
vroeger hetzelfde deed,’ lacht John. ‘Het
was voor ons een onbezorgde tijd in het
mooie Noordwijk’.
Emigratie
De Voorstraat was de doorgaande weg
van Noordwijk. Een bruisende straat met
veel winkeliers. Door het aanleggen van
de nieuwe Gooweg kwam daar verandering
in. Ook de komst van zelfbedieningswinkels
werden een bedreiging
voor kruidenier Arie Vegt. De zaken gingen
minder maar er waren wel tien
monden te vullen. Overwogen werd om
naar Noordwijk aan Zee te verhuizen of
te emigreren. Na vier jaar voorbereiding
werd besloten om te emigreren. En in
1960 stapte het gezin op de boot naar
Canada. Tot groot verdriet van Bart zo
verteld hij. ‘Ik wilde helemaal niet weg.
Had hier mijn vrienden en school. Sprak
de taal niet en wat moest ik daar beginnen?
Nee voor mij was het een ramp.’
John: ‘Ik heb dat niet zo ervaren. Ik zag
het als een avontuur. Al waren de omstandigheden
daar niet ideaal. Mijn vader
kon pas na acht maanden werk vinden
in een koelcomplex. Ons spaargeld was
op en er was nauwelijks genoeg te eten
voor ons allen.’ Bart: ‘We woonden eerst
in een heel klein oud huisje, echt armoede.
Wij moesten ook aan het werk om
een steentje bij te dragen. Uiteindelijk is
alles goed gekomen en woont iedereen
nog in Canada behalve mijn zus Ineke.
Die is teruggegaan naar Nederland en
daar getrouwd.’
Heimwee
Bart: ‘Ik heb al die jaren wel heimwee
gehad naar Noordwijk en in de beginjaren
mijn oude vrienden gemist. Regelmatig
reis ik naar Nederland om even de
zeelucht op te snuiven en vrienden te
ontmoeten. Dat zijn altijd mooie momenten.
John: ‘Ik voel me toch echt
Canadees. Door mijn werk bij een vliegtuigmaatschappij
heb ik veel van de wereld
gezien. Maar ik kom heel graag in
Noordwijk.’ Unaniem zijn ze het er over
eens; Noordwijk is een unieke plek en er
zal altijd Noordtuks bloed in de aderen
blijven stromen.
61