07 magazine Leef!

uitenmens
‘Veel mensen hebben een negatief beeld over de jacht’,
vertelt Wil. ‘Dat wordt versterkt door de beelden van toeristen
die leeuwen en andere exotische dieren afschieten.
Daar kan ik enorm kwaad over worden. Vroeger was
de jacht bedoeld om aan voedsel te komen. Een eerste
levensbehoefte. Nu wordt gejaagd om het wild in onze
natuur te reguleren. Onze natuurgebieden staan onder
druk door het groeiende aantal dieren dat er wil leven.
En door een gebrek aan natuurlijke vijanden zien we
enorme aantallen herten in de duinen lopen. Maar ook
de vos laat zich steeds meer zien.’
Wil heeft al veertig jaar een jachtvergunning en vertelt
hartstochtelijk over de tijd dat je nog met twee geschoten
konijnen over je stuur door het dorp kon rijden. In opdracht
van drs. Frans Willem graaf van Limburg Stirum
(1915-1986) kreeg hij de jacht op landgoed Offem, maar
ook op de landerijen rondom Noordwijk mag Wil vandaag
de dag nog jagen. ‘Dat is niet vanzelfsprekend’, zegt hij.
‘De regels zijn enorm aangescherpt. Zo maar wat schieten
voor eigen gebruik is er niet meer bij. En ik moet regelmatig
op cursus om mijn vergunning te kunnen verlengen.
Soms denk ik wel eens: stop er toch mee. Zeker afgelopen
voorjaar toen ik na het verkrijgen van een lichtvergunning
(het jagen met een schijnwerper in de nacht) zelfs doodsbedreigingen
via mail en social media kreeg! Dat is het me
niet waard.’ Hij haalt een dossier tevoorschijn met de originele
vergunning en een tiental brieven die hij heeft gestuurd
aan diverse instanties om uiteindelijk de vergunning
weer terug te geven. ‘Het jagen doe ik met veel
plezier en ben graag buiten, maar niet ten koste van alles’.
Onbegrip
‘Er heerst veel onbegrip over de jacht. En ook onwetendheid.
Laatst lagen er langs de Beeklaan twee dode vossen.
Aangereden door auto’s. Jonge dieren die zijn verstoten
uit de burcht (plaats waar vossen hun nest hebben) van
hun ouders. Zij moeten op zoek naar een eigen territorium.
Maar waar?’, vraagt Wil zich hardop af. ‘Als je weet
dat er vorig jaar dertien burchten zijn geteld in de Koepelduinen
alleen al. En als je dan weet dat elke Burcht twee
ouders en gemiddeld vier jongen groot brengt, die alle vier
een eigen plek nodig hebben. Dat is niet houdbaar. Voor
de dieren niet maar ook niet voor de mens. Kijk maar op
het fietspad in het duin. Daar worden de vossen al gevoerd
door dagjesmensen op de fiets en zijn een attractie geworden.
Door het ontbreken van voedsel in hun eigen omgeving
zoals de duinen en het aangrenzende Vinkenveld,
gaan ze steeds verder op zoek naar voedsel. Een vos kan
per nacht wel veertien kilometer lopen. Via het fietsbruggetje
over de Katwijker gaan ze het land in, maar komen
ook op boerenerven of bij mensen in de achtertuin, als
daar dieren zijn. Ze zijn heel slim in het vergaren van
voedsel. Gemiddeld eet hij zo’n 600 gram vlees per dag.
Dat zijn heel wat muizen.’
Schade aan landbouw
Wil wordt vaak gevraagd door boeren en tuinders die veel
hinder ondervinden van vossen. Soms kan de schade
enorm zijn. Hij laat foto’s zien van bollenland waarin grote
gaten te zien zijn. ‘Op de winterdag gaat de vos op zoek
naar muizen onder het stro op het land. In eerste instantie
is er weinig te zien, maar als de bollen gaan rijpen in het
voorjaar, gaan de bollen rotten en dat is zichtbaar aan de
donkere plekken op het land.’ Hij laat een aantal gedateerde
foto’s zien, gemaakt in mei, waar je duidelijk steeds
meer plekken in het land ziet die vernield zijn. ‘Dit is de
realiteit’, zegt Wil. ‘Hier heeft de teler mee te maken. En
niemand die dat vergoed. Vind je het gek dat hij zijn land
wil beschermen tegen dit soort calamiteiten?!’
Schuttersgilde
Aan de offemweg, pal naast landgoed Klein Offem, ligt het terrein
van Het Gilde. Zij bestaat ruim 500 jaar en Dingeman Kleyn schreef in
2004 haar geschiedenis op. Een historie die rijk is aan tradities welke nog
steeds gehanteerd worden. Op dit terrein ligt het laatst overgebleven originele
schuttershof van Nederland. Elke vrijdagavond komen de leden (de Broeders)
bijeen. In de zomermaanden wordt er met een voetboog geschoten op een vogel
(zogenaamde Gaay) welke op een 26 meter hoge schietpaal staat. In de winter
kunnen de heren binnen op een kegelbaan onderlinge wedstrijden houden. Al
veertig jaar is Wil van Schie de beheerder van het terrein en begeleidt alle
wedstrijden. Met een speciaal door hem ontwikkeld spanapparaat, spant hij de
voetboog. Pas als de boog richting doel wijst, plaatst Wil de pijl en mag de
schutter per beurt eenmaal schieten. Voor veel mensen heeft Het Gilde een
besloten imago. Het terrein van De Doelen is niet openbaar
toegankelijk en kan alleen op afspraak bezocht worden of tijdens
Open Monumentendag. Meer informatie staat op de website
van het Gilde van Sint Joris: www.sintjoris.net
21