oktober 2009 nummer 5

groeiden er voorspoedig. A. nobile heeft
gladde bladranden, dus die was het niet.
Deels wist ik toen ook nog niet waarnaar
ik moest kijken. Ik was op het verkeerde
been gezet door internetfoto’s.
Ik zocht naar kleine planten. Op internetfoto’s
van A. nobile staan vermoedelijk
zaailingen en de illustratie van Rob
Bregman (zijn afb. 2) toont aeoniums
die een struikvormige groeiwijze hebben,
dus eerder A. davidbramwelli’s zijn.
De planten die ik fotografeerde bleken
thuisgekomen ook A. davidbramwellii te
zijn (afb. 7), die in schralere omstandigheden
ook als solitaire plant groeit op
een korte stengel. Een paar planten waren
vertakt in twee of drie rozetten. De
bladeren kleuren geelbruin in de volle
zon, maar vele hebben een blauwig
waas. Al dwalend in deze woestijnachtige
omgeving stuitte ik op een aantal
rotsblokken waarop oppervlakkig een
aantal spiraalvormige geometrische figuren
waren gebeiteld. Dit zijn zogenaamde
petroglyfen, gemaakt door de oorspronkelijke
bewoners in de oertijd.
Toen ik naderhand navraag deed bij
de aeoniumdeskundige Marc Mougin,
gaf hij mij een markante plaats aan op
een gedetailleerde Google Earth-foto
van het zuidelijke puntje van La Palma.
Toen ik die locatie op de computer
zag en hoeveel A. nobile daar groeien,
moest ik diep zuchten en schaterlachen
tegelijk. In de directe omgeving had ik
met Madeleine, mijn echtgenote, een
boterham gegeten en hadden we een
kop koffie gezet in een zeer ondiep inslagkratertje.
Op ongeveer 300 meter
loopafstand lag een iets grotere krater
waar wijndruiven in worden verbouwd.
Uitgerekend bij die krater had ik ingeschat
dat daar in dat gecultiveerde deel
wel geen nobile’s zouden groeien. Maar
ik had de steilere binnenwanden onderschat.
Stom natuurlijk; altijd even gaan
kijken als je er toch in de buurt bent.
Na een hele dag ploeteren door puin,
gruis en rotsen waren we zo laag afgedaald
dat we uiteindelijk een forse klim
moesten maken om weer bij het bezoekerscentrum
van de volcán San Antonio
uit te komen. Hier stuitten we op een
groepje tamme kamelen die als toeristische
attractie worden ingezet voor mensen
die niet willen of niet meer kunnen
lopen.
Op een volgende tocht met een warme
“beklimming” van de Pico Bejenado,
een zijtop van de grote ronde Caldera
de Taburiente op het eiland, vond ik op
lager gelegen gedeelten kleine aeoniums
in de steile rotsige wanden langs
de grindweg. De eerste soort is weer A.
goochiae in de schaduw. Nog kleiner
zijn de planten van A. spathulatum, een
onopvallend plantje dat een vertakkend
struikje vormt (afb. 8). Een derde hier
voorkomende kleine aeonium is A. sedifolium.
Het is een heel klein vertakkend
plantje, dat met zijn naam sedifolium
aangeeft dat het aan een sedum doet
denken. Dit plantje heb ik niet gevonden
hoewel het op de kale rotsen in deze regio
wel moet groeien.
Een vierde wandeling bracht ons in het
gebied laag bij de kust. De wandeling
begint in Las Tricias in het noordwesten
waar lager op de helling de prachtige
grote drakenbloedbomen Dracaena
draco groeien. Een jong stel dat de hele
week het eiland rondreed in een Opel
corsa vertelde op de terugweg in het
vliegtuig dat ze vergeefs hadden rondgereden
om die grote bomen te zien,
maar niets hadden gevonden. (Wij dachten
dan ook: “Kom dan ook eens uit
je autootje, dan zie je tenminste wat”).
Hoewel niet zo groot als de oudste dracaena
die op Tenerife groeit, zijn ze met
hun breed vertakkende kronen imposant
genoeg (afb. 9). De planten werden
(worden) gebruikt voor het winnen
van een rode hars, waar de naam drakenbloed
vandaan komt. Op meerdere
plaatsen worden zakjes met zaden aangeboden.
Het is weinig aantrekkelijk om
deze planten te zaaien want na tientallen
jaren is er nog pas sprake van een
enkele korte stam met yucca-achtige
©Succulenta jaargang 88 (5) 2009 203