oktober 2009 nummer 5

Afb. 4: Het broze, kalkachtige gesteente waaruit de rotsen zijn opgebouwd
plaats, want een behoorlijke weg was er
niet. De weg was niet meer dan een veredeld
karrespoor dat zo hier en daar geëgaliseerd
was en regelmatig verhard
was met van alles. We hebben dan ook
erg veel medelijden met de auto gehad,
die zo af en toe bonkte en stuiterde
en zelfs een keer een grote steen uit de
weg reed. Gelukkig geen pech met het
carter.
Het uitzicht was hier geweldig en langzamerhand
werd het terrein heuvelachtiger
met aan de ene kant van de auto
rotswanden en aan de andere kant diepe
dalen. Combineer dit met de slechte
staat van de weg en de onmogelijkheid
om tegemoetkomend verkeer te passeren
dan zijn alle ingrediënten aanwezig
om je minder prettig te voelen. Blind
vertrouwen in de chauffeur is dan een
eerste vereiste en aan het eind van zo’n
dag is een schouderklopje dan ook zeker
op zijn plaats.
Met het veranderen van het terrein
veranderde ook de samenstelling van de
rotswanden. Van een vorige reis, toen ik
Aztekium ritteri gevonden heb, herinnerde
ik mij de samenstelling van de rotswanden
en deze hier leken er heel erg
sterk op. Na toch herhaaldelijk gezegd
te hebben dat we hier wel eens succes
konden hebben, werd de weg bij een
kloof wat breder en vonden we een ideale
plek om de auto te parkeren.
De eerste aanblik van het landschap
deed bij ons al het vermoeden rijzen dat
dit wel een heel bijzondere plek moest
zijn (afb. 3). Ik moest dan ook sterk denken
aan de tekeningen bij de verhalen
van Tom Poes. Een surrealistisch aandoende
boom die volop begroeid was
met tillandsia’s. Beppie gaf aan dat we
ons bij El Palmito bevonden. Nu eerst
het hele ritueel van uitstappen, fototoestellen
pakken en bepalen welke kant
je op wilde gaan. Ik weet niet of het bij
mij de leeftijd is, het tempo, of dat er andere
oorzaken zijn maar meestal begin
©Succulenta jaargang 88 (5) 2009 229