Stadswerk_03_2023_LR

COLUMN CIRCULAIRE BUITENRUIMTE
TEKST JEROEN LUBBERS
GEMEENTE UTRECHT
IIk zou met Lysette en mijn kinderen
vier dagen naar Parijs gaan. Naast al
het mooie en romantische dat Parijs
te bieden heeft, was ik benieuwd
naar de stad waar onder leiding van
burgemeester Anne Hidalgo de auto
vakkundig is weggejaagd en de openbare
ruimte weer teruggegeven
wordt aan de wandelaars, fietsers en
prachtige stadsnatuur. Die inspiratie
is ook meer dan welkom in Utrecht.
Helaas gooide een hardnekkige longontsteking
roet in mijn perfect bereide
steak tartare. Er volgden een paar
dagen hoge koorts en deze column
werd afgerond op afdeling C5 van
het Meanderziekenhuis in Amersfoort.
In de voorbijgaande koortsachtige
dromen komt alles wat je bezighoudt
op een bizarre en op dat
moment realistische manier spontaan
bij elkaar, geholpen door een
wolkje morfine. Zo ook bij mij.
Ik droomde dat ik me waande in de
Goddelijke Komedie van Dante, waarin
hij onder meer de gelaagdheid van
de hel beschrijft. Dante beschrijft
negen verdiepingen en naar gelang
de zonde wordt er een passende huisvesting
bepaald. Zo is er een plek
voor hebzuchtigen en verkwisters op
verdieping -4, voor ontkenners op
verdieping -6 en voor corrupte politici
en ambtenaren is een behaaglijk
warm plekje gereserveerd op -8.
Vragen van Greta
In mijn droom was het laatste oordeel
niet aan een oude wijze figuur in
een gewaad, noch aan een vreselijk
monster. Niet aan een onafhankelijke
rechter maar aan ene Greta Thunberg,
een vriendelijk ogende jongedame
van inmiddels twintig (!) jaar,
die telkens één vraag stelde: ‘Wat
heeft u gedaan om de wereld voor
mij en mijn nazaten een stukje gezonder
te maken?’ En als ze waarneembare
twijfel in het antwoord zag
vroeg ze ijzig: ‘Had u wellicht meer
kunnen doen?’
Met die twee vragen wist ze moeiteloos
de oligarchen van de goedwillenden
te scheiden, de verraders van
de overspeligen en ik durf te suggereren
dat ze met haar scherpzinnigheid
en indringende blik zelfs De Mol er in
vijf minuten tussenuit zou hebben
gevist. Ze vulde de negen verschillende
verdiepingen gelijkmatig, maar
in tempo.
Zoals ik al zei, het was ongetwijfeld
de koorts. Maar die twee vragen van
Greta houden me steeds wel bezig als
ik het journaal bekijk. Wat heb je
gedaan? Had je meer kunnen doen?
Wie bepaalt hoeveel problemen je op
moet lossen en wie bepaalt welke
problemen je mag doorschuiven naar
de volgende generatie?
‘Had u wellicht meer
kunnen doen?’
Ik besloot het aan de twee jongste
kinderen voor te leggen, veertien en
vijftien jaar jong. Ik vroeg me waar
ze zich zorgen om maken als ze
naar de toekomst kijken. ‘Ik wil
graag een paard’ zei de een, ‘en ik
hoop dat ik later genoeg geld verdien
om dat te
betalen.’ ‘Ik
maak me niet
echt zorgen’ zei
de ander, ‘het
komt altijd wel
goed met mij.’
Dat gaf me wel
een soort van
gerust gevoel.
Als je het niet
weet, hoef je je er ook (nog) geen
zorgen over te maken. Dat legt
helaas wel wat extra druk op ons,
want niet alleen zijn wij uitstekend
geïnformeerd over de noodzaak,
ernst en achterstanden; we zijn ook
bij uitstek toegerust om er iets aan
te kunnen doen óf iets niet te doen.
Ik wens u en mijzelf daar in beide
gevallen genoeg van.
Deze bijdrage is onderdeel van een
reeks die Stadswerk magazine wijdt
aan de City Deal Openbare Ruimte.
10 Stadswerk 03/2023