Descarga en formato PDF (577 KB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Pechei os ollos e vin...
Vin fontes, prados e veigas
Tendidos ó pé de min.
Mais cando a abrilos tornei,
morrendo de soidades,
toda a chorar me matei.
E non parei de chorar
Nunca astra que de Castela
houbéronme de levar.
Leváronme para nela,
Non me teren que enterrar.
Acontece, por outra banda, que na ausencia das paisaxes
amigas, as outras, presentes, exercen unha función
destructiva, oprimente, anuladora. Rosalía emprega,
unha vez máis, o verbo asombrar, no patente sentido
de ensombrecer, é dicir, reducir á condición de sombra,
de non-ser, como máis arriba viamos. Anulan e
mesmo destrúen á poeta as cousas da vila (as casas cos
seus muros, as torres e as igrexas), que lle quitan de
diante as outras: as humildes realidades familiares e
complementantes... É outra forma de revelársenos a
condición menesterosa, onticamente precaria, do ser
humano:
De soidás morríase
na vila sospirando pola aldea,
asombrábana as casas cos seus muros,
asombrábana as torres e as igrexas.
O máis avanzado grao de proximidade á vivencia da
saudade pura dáse, sen dúbida, dentro do nivel propiamente
psicolóxico, nesa forma de saudade que en nós
39