Descarga en formato PDF (577 KB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

o ámbito natural da democracia ó remate da guerra
(derrota dos fascismos en Europa) situábase en Europa
e cara ela tiñamos postas as nosas miras" 5 .
Pero o meu aquel é non conxugar tópicos, nin me
pór de parte dos máis –"hai que imitar a don Ramón"–
para esconxurar –"a moral piñeirista ten condicionamentos
patolóxicos"– ós menos, senón colaca-la liberdade
in radice do ser humano para desde aí entender non
só que cadaquén, cada linguaxe, diga as cousas á súa
maneira, senón e sobre todo que non se lle pode traspasa-la
responsabilidade ó do lado por máis noxento que
sexa facerse cargo dos fracasos: "A verdadeira liberdade
–sostén Piñeiro– está na mente cando un sabe o que
quer e non se deixa guiar, verdade, polo poder social" 6 . E
todo porque, ó cabo, a liberdade non é máis cá humanización
do Ser; isto é, a realidade de cada suxeito humano:
"a liberdade só pode (sic) existir nun suxeito" 7 . Desde
o principio dos tempos os humanos saben que son seres
capaces de preguntar ¿que son eu; mais que son liberdade
é algo do que tomaron conciencia hai ben pouco, no
existencialismo.
¿E que ocorre cando a liberdade se pon no primeiro
de todo ¿Como cadrar este punto de partida co revirada
que se lle puxo a vida ó patrucio do galeguismo na
Galicia da posguerra civil española
5 Miguel Sande, "No primeiro cabodano de Ramón Piñeiro",
(Fragmentos dunha entrevista inédita), en La Voz de Galicia,
Suplemento Cultural nº 61, (21-VIII-1991).
6 Miguel Sande, art. cit.
7 Ramón Piñeiro, "Correspondencia con Rof Carballo", en Grial,
nº 111, (1991), p. 446.
45