Descarga en formato PDF (577 KB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

cando un escoita as propias palabras por mor dun corpo
refractario que llas devolve en forma de eco; se eses corpos
son moitos, como é o caso, entón cada carta entra a
formar parte dun profundo resoar que se estende pola
totalidade xa dos problemas, xa dos autores máis importantes
da realidade e cultura galegas. Temos, pois, dous
espíritos individuais que dialogan entre si; "un fala en
silencio" e o outro válese dun papel branco para deixar
ben claro cál é o seu propio cavilar sobre o problema,
case sempre formulado en termos existenciarios e á procura
de solucións con valor para o futuro.
Espellar e espellarse, asistir mudo á redacción
dunha carta persoal marcan os tres elementos deste
xénero literario no que os pensamentos de quen escribe
son a substancia desta forma de interrelación tan querida
de Piñeiro cando se propón falar verbo das persoas
(sempre desde unha perspectiva positiva), da sociedade
(sempre con optimismo), e da historia (sen repentes que
alteren o control mental das emocións) en Galicia.
Remitente, destinatario e tema de interese para o coñecemento
da realidade galega: velaquí outra proba para a
nosa tese do método ternario.
Para min teño, para rematar, que a carta é o xénero
preferido porque nela confirma a liberdade como
poder individualizador, a emoción como enerxía psíquica
que o mantén sempre preocupado polas cousas de
Galicia e mesmo solícito cos amigos e, por último, a
reflexión persoal coma os ollos para preve-lo por vir. En
efecto, se algo está claro nunha carta de Piñeiro é que
nela exerce a súa privativa liberdade de pensamento;
non é nada proclive a deixarse convencer polos interlocutores
e na carta amosa a súa persoal visión sobre o
problema debatido. En conxunto as cartas son a grande
65