Descarga en formato PDF (577 KB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

esperta a arela dun ben ideal que non podemos acadar,
sentimento que Rosalía expresaba ben ás claras:
Yo no sé lo que busco eternamente
en la tierra, en el aire y en el cielo;
yo no sé lo que busco, pero es algo
que perdí no sé cuando y que no encuentro,
aun cuando sueñe que invisible habita
en todo cuanto toco y cuanto veo.
Ramón Piñeiro interpreta que neste non-sei-qué ó
que a poeta se remite non ven haber outra cousa que
unha arela de Felicidade. E engade que esta arela, tan
entrañablemente humana, vivida e expresada en tódolos
seus matices, desde a ilusión e o desengano, é unha das
máis inesgotables fontes da poesía lírica 21 .
A pouco que se escarve na dimensión psicolóxica da
saudade asoma xa a propiamente metafísica. O eu doloroso
da poeta convértese coa mesma na condición humana
universal ou, máis alá aínda na orde óntica, ese eu
dolorido non representa xa outra cousa que non sexa,
simplemente, o ser de individual e concreta condición,
bágoa desprendida do Ser. E, pola súa banda, aquela
arela de felicidade non será máis que o arreguizamento
óntico, de que fala Piñeiro, que proxecta o ente humano
cara ó reencontro fusivo, a unión mística, co Ser. O Ser
ausente e pretendido como horizonte de transcendencia
é, no fondo, o grande suscitador de toda saudade.
21 Filosofía da saudade, p. 119.
40