halkların tek dostu devrimcilerdir - Yürüyüş

Haklar ve Özgürlükler
Kurultayı
Haklar ve Özgürlükler Platformu oligarşinin terörü ve
bütün olarak her alandaki hak gasplarına karşı kitlelerde
haklar ve özgürlükler bilincini geliştirmek için 18-19 Ara -
lık 1993’de Hak lar ve Öz gür lük ler Ku rul ta yı’nı gerçekleştirdi.
Oligarşinin tüm engellemelerine rağmen İstanbul'da
ya pıl an kurultay, işçilerden öğrencilere, kondululardan aydınlara
kadar halkın çeşitli kesimlerini bir araya getirdi.
Ku rul tayda emek sömürüsünden yargıya, gecekondu sorunundan
ulusal soruna kadar Tür ki ye gün de mi nin en
önemli sorunları tartışıldı.
Lice’de devletin
“çatışma senaryosu”
boşa çıkartıldı
Devlet, 21 Ekim 1993’de başlayıp 26 Ekim’de so na
eren bir katliam gerçekleştirdi. Ya şa nan bu kat li am dan ge -
ride 60’dan fazla ölü, 300 yaralı ve için de ki ler le bir lik -
te ya kıl mış 228 dükkan kaldı. Ve ardından yaşanan göç.
9600 nüfuslu kentten geriye sadece 300 kişi kaldı.
Devlet “çatışma senaryosu”yla katliamını meşrulaştırmaya
çalıştı. Katliamın ardından çeşitli kurumların yanısıra
TA YAD’ın çağ rı sıy la Mar ma ra Öz gür-Der, Hal -
kın Hu kuk Bü ro su, Ta vır Der gi si, FO SEM ve Sağ lık-
Sen’den temsilcilerin katıldığı bir heyetin Lice’ye gitmesi
ve göz lem le ri ni halka açık la ma la rıy la oli gar şi nin “ça -
tışma” senaryosu bozuldu.
Halkın Acil
Müdahale Hattı
Baskı, yasak, terör, bu ülkenin gündeminden hemen hiç
bir zaman eksilmedi. Bazen daha yoğun, bazen daha seyrekti,
ama hep varoldu. Devrimci, demokrat kesimler, örgütlü
halk güçleri bu saldırıların öncelikli boy hedefi duru
mun da ol ma sı na kar şın, bu ke sim le rin dev le tin key fi -
liklerine karşı geniş kesimleri birleştiren, birlikte harekete
geçiren asgari bir örgütlülüğe sahip olmadığı da bir başka
gerçeğimizdi.
Haklar ve Özgürlükler Platformu’nun girişimiyle gözal
tı la ra, kat li am la ra, ka çır ma la ra anın da mü da ha le ede -
bil mek, zu lüm dü ze ni nin önü ne ye ni bir ba ri kat oluş tur -
mak amacıyla “Halkın Acil Müdahale Hattı” oluşturuldu.
Bem-Sen, OKM, Öz gür-Der gi bi ku ru luş lar, te le fon la rı -
nı, faks la rı nı bu hat tın hiz me ti ne ve re rek çağ rı yı des tek -
lediler.
Derneklerimiz bu dönemde oligarşinin katliamlarına,
kayıplarına, hapishanelerdeki saldırılarına, işkencelerine
karşı haklar ve özgürlükler mücadelesinin önemli bir mevzisi
oldu.
(Sürecek)
Sayı: 255
Yürüyüş
13 Şubat
2011
Na s›l B‹R Ya fla m?
Na s›l B‹R Ya fla m?
Çocuklarımızın düşünceleri
Çocuklarımızın düşüncelerini dikkate
alıyor, onların düşüncelerine değer
veriyor muyuz?
Yoksa yaşları, taşıdıkları düşünceler
ne olursa olsun, halen onları “çocuk!”,
taşıdığı düşünceleri de “ci ddi ye
alınamaz!”, “kandırılmış!” ve biraz
da “çocukça mı!” buluyoruz?
Biliriz ki, her aile için çocukları değerlidir.
Eğer bu lafta kalmayacaksa,
bencilce düşüncelerimizi bir yana bırakıp,
çocuklarımıza gerçekten değer veriyorsak,
yapmamız gereken bir şey
daha var.
Çocuklarımıza değer vermek, sadece
onların masraflarını karşılamak, onlara
sevgi sözcükleri sıralamak değildir.
Onlara değer vermek, onları ciddiye almak,
onları anlamaya çalışmaktır.
Ve en önemlisi onların düşüncelerine
değer vermektir. Her şeyden önce
onların bizim gibi düşünmemesi, bizden
geri düşünceler savundukları anlamına
gelmez.
Tersine, bizim çocuklarımız bizden
daha ileri, daha doğru düşünceler savunabilirler.
Bizim onların anneleri, babaları
olmamız onlardan daha doğru
düşüneceğimiz anlamına gelmez.
Çocuklarımızın düşüncelerini öğrenmek,
onlara saygı göstermek, düşüncelerini
anlamak, doğruysa dikkate
almak, yanlışsa eğitici bir tarzda düzeltmek
görevimizdir.
Yaşları, küçük olabilir, bizler kadar
yaşam tecrübeleri de olmayabilir. Ama
bu onların kocaman bir yüreğe, vatanları
için çalışan kocaman bir beyne sahip
olmalarına engel değildir.
16, 17,18 yaşında gencecik liseli
kızlarımızın ve erkeklerimizin parasız
eğitimi savunmaları yanlış mıdır? Bu
düşünceler değer verilmeyi haketmiyor
mu? Bu düşünceler için hepimizin seferber
olması gerekmiyor mu?
Bizim “çocuk olarak” görüp düşüncelerine
değer vermediğimiz, o yürekleri
koskocaman, gencecik
çocuklarımız, bir meydanda açtıkları çadırda
kış ortasında soğukta günlerce süren
açlık grevi yaptılar.
Yaşıtlarının internet cafelerden çıkmadığı
bu gencecik çocuklar, milyonlarca
insanın yaşadığı bir sorun için
mücadele ediyor. Bu çocukların aileleri
olarak neden onları “kandırılmış” olarak
veya “çocuk” olarak görelim?
Onların düşüncelerini anlamalı, o
düşünceler uğruna bizler de çocuklarımız
ile omuz omuza olmalıyız.
HALKLARIN TEK DOSTU DEVRİMCİLERDİR
2 3