ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

Şimdi de gün ışıyabilir.
Saatlar süren bütün uğraşmalar, elbet, tilkiyi nasıl öldürdüğünü
bir daha anması için değildi ama şu anda içi boşalmış gibi. Bu
boşluk içinde uykuya dalarken günün ağardığını görebilir.
Ama ne gün ağaracak daha. Ne de uykusu var.
Ravenna
Ravenna'dan öncesi vardı.
Kappadokya'daki vadinin sözünü gizli gizli eden birtakım
adamlar türemişti ortalıkta. Renkleri, benizleri başka başka, sıskalıkları,
kurulukları başka başka, kılıkları başka başka adamlardı
bunlar. Ama hepsinin ortak bir özelliği vardı: Gözleri.
Gözlerindeki garip açlık.
Yere baka baka insanın yanma yanaşmaları yetmezdi belki
ama gözlerini kaldırıp gözünüzün içine baktıklarında nereden
geldiklerini anlamamak, olacak iş değildi.
Vadinin sözünü ediyorlardı. Tanrının orayı bir sığınak olsun
diye yarattığını söylüyorlardı. Oraya İmparatorun eli güç erişirmiş.
Asker gönderilse bile o binlerce, on binlerce kovukta yaşayanların
hepsiyle başa çıkmak umudundan pek çabuk vazgeçmek
gerekirmiş.
Bu, önüne bakıp insana yanaşan, sizinle birlikte denize bakmaktan
vazgeçmeksizin bunlan havaya, denize, gökyüzüne söyler
gibi söyleyen tuhaf gözlü adamlann anlattığı vadi, geçen haftalarla,
aylarla birlikte, birçoklannın gözünde, gönlünde, garip bir
düş pınltısı içinde yanmağa, bir büyüye bürünmeğe başlamıştı.
Arada bir yitenler oluyordu. Bu gibi olaylann haberi artık hızla
yayılıyordu. Şehrin öbür ucundaki bir manastırdan bir keşişin
akşamdan sabaha yitip gittiği, ne olduğunun, nereye gittiğinin bilinmediği
haberi, daha o akşam, bütün şehre yayılıyordu. Bu kaçışlar
karşısında, kızıp, İmparator efendimizin iyiliğine karşı nan­
105