ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

tirecek kadar onu sevmeyen bir efendinin, kölesinin elinden ölümünü
bulması, işin en doğrusu değil mi? Hak değil mi?
Ya da, kendini kölesine öldürtecek, kölenin kendisinden istediğini
kendi hesabına isteyebilmek için bu isteği reddedecek bir
efendi düşünülemez mi?
Sabah bir türlü gelmeyecek sanki bu gece. Oysa sabah gelir,
gelmemesi görülmemiş bir şey. Bu gece yolculuğundan, yorulsa
bile, dönmemesi gerekiyor ioakim'in.
Kahramanlık, acaba
Niye korkmalı? Kahramanlık, acaba, köleliği kabul etmek
anlamına gelemez mi?
Bunlar, sanki, hem kendi düşüncesi, hem değil.
Sanki, bir yerde okumuş, başka biri söylemiş bunlan.
Oysa, başka biri, bu biri İsa da olsa, Andronikos da olsa, bunlan
söylemiş, kendisinden önce düşünmüş olsa bile, bu düşünceler
ona hiç de yabancı değil. Sanki kendi düşünmüş bunlan, çok
eskiden. Artık önemsiz de böyle olup olmadığı. Hangi düşünce,
yalnız bizimdir? Bir şeyi bir başkası bizden önce söylediği zaman,
onun başka birinden yararlanmadığı söylenebilir mi? Nasıl
söylenebilir? Nasıl düşünülebilir öyle bir şey?
Köleliği kabul etmek olamaz mı kahramanlık? Bir bakıma?
Bu köleliği öylesine kabul etmek, öylesine benimsemek, öylesine
özümlemek ki, kahramanlığın başlangıcı olan baş kaldırma, insana
en çok sevdiği, dolayısıyla en çok kızdığı varlığın elinden
ölüm getirsin, onun içinde eriyerek ölmek olanağını versin?
Baş kaldırmak içinse, bir şeyi benimsemek, ciddiye almak,
ona bağlanmak, o bağlılığın yükünü duymak gerekmez mi?
Andronikos'un yaptığı, böyle de düşünülürse, kahramanlıktı.
Baş kaldırmasının nedeni olan küçük alışkanlıkları da, bir çeşit
köleliğinin koşullarıydı. Bir köleliğin kendiydi bunlar.
Ya sözler? Söylenen sözler, hele hele, verilen sözler, köleliğin
katmerleşmesi diye görülemez miydi? Bir kölelik adına başka