ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

ki kamını doyurabilmiştir. Doyurmuşsa, döner buralara. Kendisini
bulur gene.
Her yer o kadar sessiz ki...
Karşı kıyının üzerinde tek bir buğu ipliği, teli, teleği yok. Şehir
hâlâ, buğular, dumanlar içindedir, diye düşünüyor. Andronikos'un
durduğu yerden gözükmüyor şehir.
insan nasıl olsa öleceğine göre, bir şeyler yapmak daha iyi
olur. Ölüm boş bir şey, ölümü beklemek, oturup beklemek, boş
bir iş. Yıllarca sevgi sözü ile ölüm sözünü yan yana getirip durmuş,
ikisi arasında bağ kurmağa kalkmadığı halde, öğrettikleriyle,
söyledikleriyle, ölümün sevilecek, sevilebilecek bir şey olduğunu
düşündürmeğe çalışır gibi davranmıştı.
Oysa şimdi, bunda da yanıldığını sanıyor, düşünüyor... Ölüme
karşı çarpışmak gerek. Ölüm, ancak, gelip tepene dikildiği,
seni, gözünün yaşma bakmadan yanma alıp götürdüğü anda, onu
kabul etmelisin.
Her gün malını biraz daha artıranların, her gün birkaç sayfa
daha okuyanların, her gün, alıştığı için birtakım işleri -gerçekte
gereksemeden- yapanların, içlerindeki ölüm payını artırmaktan
başka bir şey yapmadıklarını, kendilerini ölümlerine biraz daha
yaklaştırdıklarını parlak sözlerle söylediği zamanlar, kimi korkutmak,
kimi utandırmak, kimi yaptığından vazgeçirmek istemişti?
Şimdi anlayamıyor.
Şimdi, yemek yemenin de, yatıp uyumanın da, herhangi başka
bir alışkı gibi, kişiyi ölüme yaklaştırdığını, dua etmenin de kişinin
içindeki ölüm payını artırdığını görüyor. Ölçü şaşmıyor insanın
içinde.
Ölçünün tek bir durağı, tek bir sonu var. Tek yere doğru kayıyor
her geçen günle birlikte. O halde, her gün yeniden bir şeyler
yapabilmeli, her gün yeniden kurmalı, düzeltmeli dünyasını, her
gün yeni bir şey katmalı ki yaşayışına, ölüm payı artacak yerde
eksilir gibi olabilsin, dağılsın, parçalansın; yaşayışını kolaylaştıran
kendi alışkılarının yanında kendi getirdiğin değişiklik de olsun,
bu denge içinde, yaşadığım, sürüklenmediğini anla, anlayacak
hale gel...
Tuhaf buluyor bu halini Andronikos.
46