ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

yıllarca önce mi gördüğünü bir türlü çıkaramaması, anımsayamaması
gibi, bütün bu aklına gelen şeyleri o gece mi düşünmüştü,
daha sonra mı, gece karşı kıyıdan gelirken mi, yoksa şimdi mi,
kestiremiyor. Silkinmeğe, bu durumdan kurtulmağa uğraşıyor,
çabalıyor. Uykusu var. O gece...
O gece korku baskındı, o gece, daha çok, zindanı düşünüyordum;
uzun uzun kendi haklarımı, başkasının haklarını, ancak sandalın
içinde, kürek çekerken, uyumamak için kendimi düşünceye
zorlarken düşündüm, diye karar veriyor... Karar verebilmesi, verebildiğinin
farkına varması uyandırıyor onu uykudan.
Yıllarca yalan söylemiş, yalan yaşamış olacağım, diye bağlıyor
düşüncesini. Oysa bunu istemiyorum. Ama zindana atılmak
da beni korkuttuğuna göre, inandığımı sandığım şeye beni bağlayan
inanç bağlarının ne kadar ince, ne kadar dayanıksız olduğunu
anlıyorum. |
Tabiî, bunu anlamak o kadar kolay olmamıştı. Anlamaktan
sonra gelen bir hal vardı: Kavramak. Anladığının bütün ağırlığını
beyninde duymak, ellerinde, kollarında, damarlarında duymak.
Andronikos, inancının gevşekliğini kavradığı zaman gözünü sıkı
sıkı yummuş, Tanrım, beni yerin dibine geçir, beni şimdi öldür,
canımı al, diye yakarmıştı. Yer yanlmamıştı, onu içine çekmemişti.
Ölmemişti. Tanrı almamıştı canını. O zaman gözünü açmıştı,
bunu sonuna dek yaşamalıyım, acıyı son damlasına dek içmeliyim,
demişti. Başkalarına bunu söylemek, başkalarına bunu
öğretmek iyiydi. Şimdi kendim de bunu başarabilmeli, utancımı
son damlasına değin içebilmeliyim, demişti.
O halde, geçen yıllar boyunca, istemeyerek, bilmeyerek de
olsa, yalan söylemişim.
Başı dönüyordu bunu düşünürken. Hâlâ da dönüyor. Ama
şimdi uykusuzluğu, kamının açlığı da var. Yalnız, bu düşüncenin
tedirgin edici olmaktan, baş döndürücü olmaktan çıkacağına da
hiç inanmıyor.
Yeni bir yalan mı yaratayım; eski yalanı aydınlığa çıkardığım
gün, yalan söyleme olanaklarına mı son vereyim?
Bu düşünce epey uğraştırmıştı onu.
Zindana atılmak da beni korkuttuğuna göre, inancımın ağırlı­
37