ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

Sofradan kalkıp sobanın maşasını elime aldım, kapağını açtıktan
sonra ekmek tabağında, kuyruğu -hâlâ ölüm saçmağa hazır-
havada bekleyen akrebi dikkatle sıkıştırdım maşanın iki ucu
arasına, sobanın açık kapağından içeri, korların ortasına bıraktım.
Kapağı kapayıncaya dek kendini sokmadı. Kapak kapandıktan
sonra bir fokurdama işitir gibi oldum. Ardından mısır, kestane
patlar gibi bir ses oldu. Annem ekmek tabağını kaptı, mutfağa götürdü.
Yeniden ekmek dildik.
Yapraklar iki üç gün içinde eridi gitti; tıpkı, ipek böceklerimin
durduğu kutuda, artık her biri parmak boyuna geldiği günlerde,
sebzecinin her sabah getirdiği taze dut yapraklarının şerit şerit
koparılıp erimesi... Kutunun başında dakikalarca duruyor, yaprakların
yenişinden çıkan haşırtıyı dinliyordum... O günlerde, haşırtı
gelmiyordu ağaçlardan. Bu, tırtıllar sessizce yedikleri için
değil, savutlannı çatıp bekleşen bir başka mayıs ayının bir başka
askerinin konuşmaları, gülüşmeleri, ne denli hafif olsa, gene de
haşırtıyı bastırdığından. îki kilometre ötedeki alanda insanlar
kaynaşıyor, şarkılar söylüyor, kovalanıyor, kaçıyor, dayak yiyor,
yakalanıyor, korkmuyor, şarkılar söylüyor, kaynaşıyor, yürüyorlardı.
Oysa burada, savut çatıp cıgara tüttüren askerler, hafif hafif
gülüşüyor, konuşuyordu. Tırtıllar yapraklan kemiriyor, salgılannın
uzatıp durduğu ipliklerin ucunda semiz semiz sallanıyordu.
Mektuplar gecikiyor, gazeteler, dergiler gelmiyordu. Birkaç gün
sonra, tek yaprak kalmayacaktı ağaçlann tümünde.
Oysa, şimdi, güneş geçmiyor yapraklann içinden.
Bir ay ara ile ağaçlar yeniden, -bir yıl içinde, bir ay içinde,
iki kez- yapraklanmış oluyor. Hızını alamayan yapraklar tırtılla-
129