ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

Üç kol denizin en darına, yıkık duvarların içinden, geriye
doğru, yağmur sularının bulandırdığı, sepetleri, köpek leşlerini
sürükleyen ırmağa doğru inen yol. Büyük lâğımın ağzından biraz
ötede belki, duracak olan yol.
Kahramanlığın kırıntısını taşımayacak bir yenikliğin utkusu
bu.
Sabaha, tören giysileriyle çıkmalı kuzularının karşısına.
Onlara bir kıssa anlatır gibi şöyle bir şey anlatmalı belki: Bir
zamanlar bir adam, herkesin üzüntüsüne, derdine
Bu adamın en büyük üzüntüsü, başkalarının dertlerine, üzüntülerine
ortak olmaktan, onların yardımına koşmaktan kendi hayatını
yaşayamaması, kendi üzüntülerine, kendi sevinçlerine dalamaması
olacaktı. Geçimini ondan bekleyenlere geçim, sevincini
ondan bekleyenlere sevinç yetiştirmekten yorulmuş olacaktı.
Bu haline karşı gönlü ayaklandığı zaman da bencil bir kişi olmağa
karar veriyor ama daha bu kararını verirken kendisine seslenen
birine "şimdi geliyorum" diye karşılık veriyordu. Bu kararla bu
"şimdi geliyorum" arasında gide gele, ölüm döşeğine düştüğü
gün, ansızın, bir şey aydınlanacaktı bu adamın gözlerinde, bir şeyi
apaçık görecekti bu adam: Kendi yaşayışı, bu "şimdi geliyorum"dan
başka bir şey değildi. Olmamıştı. "Şimdi geliyorum" diyerek
yaşamak istemiş, öyle yaşamıştı.
Buna benzer bir şey anlatmalı onlara.
Ama hemen ardından, bu kıssayı yalanlıyora benzer bir şey
demeli.
Bizans'tan, yapılabilecek bir şey görmediğim için buraya gelmedim,
bir şey yapmak istemediğim için kaçtım, demeli.
Ardından, kafalarını büsbütün karıştıracak tek şeyi söylemeli:
Yavrularım, karşınıza tören giysimle geldim, çünkü bir cenaze
kaldırmamız gerek. Gerçekte iki cenaze. Ömrümünki ile sizlerinkini.
Bugünden başlayarak bu çatının altında değişik bir inancın
kullan olarak yaşayabilirsiniz. Baş Papazın bu konuda en ufak bir
baskısı olmadığı halde, bu baskıyı da beklemeden, bu kiliseyi Roma
kilisesine bağlayacak, sonra da, ölümümü beklemek üzere
hücreye çekileceğim. Bunu kabul etmeyenler, ister Ravenna'ya,
120