ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

130
nn tümüyle yok edildiğini anlayınca, mazot kokulan içinde, bir
daha
"Bir ay içinde iki kez", diye anlatmıştı bir gün -büyümüştüm
artık, böyle şeyler bana anlatılabilirdi, öyle diyordu- "bir ay içinde
iki kez sokakta sopalarla kovaladılar bizi, birinde tiyatrodan
çıkıyorduk, birinde de sinemadan..." Bana ders vermeğe başladığı
sıralarda, anlamadığım bir sürü şeyle dolu öyküsünü anlatırken,
çantasından resmini çıkarmış, anneme, babama göstermişti.
Ben de bakmıştım tabiî. Gizli, bana gösterilmeyen resimlerden
değildi bu. Çok güzel bir adamdı. Resmi bana uzatırken -büyük
bir gurur duyduğunu anlardım herhalde, daha büyük olsaydım...-
"kocamın resmi" demişti bir daha. Gözleri, kahverengi basılmış,
çok koyulu fotoğrafta seçilmeyecek ölçüde açıktı. Sordum. Çok
açık maviymiş. Burnu çok güzel bir eğrinin sonunda hafif kalkık
bir sivrilikle sona eriyordu. Alt dudağı kalındı, pek hafif bir somurtmayı
biçimlendiriyordu. Resim yandan çekilmişti. Adamın
gözleri dalgın dalgın sol omuzuma doğru bakıyordu. Alt dudağı
kalındı, güler gibi kıvrılıyordu. Belki de. Saçı sapsan olmalıydı.
Geri verdiğim zaman resmi, "adı ne?" diye sormuştum, "Gigi"
demişti. "Nerede şimdi?"
"Arjantin'de, çok uzakta."
"Niye?" diye bir şey sormanın yakışık almayacağını nasılsa
kestirebilmiş, susmuştum. O zamanlar yalnız anneme, babama
anlatmış olduğu öyküyü, sonralan, ben de, parça bölük, günün
havasına göre, ne kadannı anlatmağı uygun görüyorsa o kadannı,
öğrenebildimdi. Gigi, cicilik kazanamazdı kansınm anlattıklanndan.
Gene de, onu kötü göstermeğe çalışır gibi davranışının altında
bir özlem vardı muhakkak. Bugün, rahatlıkla, öyle söyleyebilirim
sanırım.
Herhangi bir ağacın bir yıl, ne yılı, bir ay içinde iki kez yaprak
açabileceğine inanmazdım bir ay önce. Bugün bunu büyük
bir rahatlıkla söyleyebilirim artık. Bunu görmüş bir insan olarak
öleceğim. Ağaçlar, yaşayışlarını sürdürmek için yazın gerektirdi­