ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

127
melmiş, burnunu çeneme sürtmeğe başlamıştı. Okşamıştım, sevmiştim
onu. Sonra uzanıp sedirin üzerinde ikiye katlı duran -
bitişikteki gazeteciden alınmış, eve götürülecek- Domenica del
Corriere'yi almıştım elime. Dergiyi, kedinin üzerinden aşırarak
pencerenin pervazına dayamış, mavi kapağını çevirmiştim.
Karıştırıyorum muhakkak. Elim ağacın gövdesine gidiyor.
Tertemiz. Başımı kaldırıyorum. Tek bir iplik, tek bir tel, tek bir
salgı ipliğinin ucunda sallanan tek bir tırtıl yok. Karıştırıyorum
muhakkak. Babaannem can çekişiyor diye "Bibim"in evine piyano
çalışmağa gönderilmiş isem, 1938 yılı mayısının bir sabahı olmalıydı
bu. Oysa o sırada okulda bulunmalıydım. Okula daha gitmiyor
idiysem 1936'ya dönmek gerekir. 1936'da piyanonun başında,
yanımda kimse durmadan, kimse yol göstermeden çalışmam
söz konusu olamazdı. Zaten piyanoya ekimde başlamıştım;
daha önce değil. 1936'da, derginin ilk sayfasındaki, başlığı püsküllü
Franco'cularla başlığı püsküllü Mussolini askerlerinin işbirliğiyle
kazanılmış şanlı bir vuruşmayı gösteren dumanlı, tozlu,
kaslı, iri gözlü, kanlı sargılı, gülümseyen ağızlı resmin mayıs sayılarının
birinde görünmesi olacak şey değil. Bunlan hatırlayabildiğime
göre resmin altını okumuş muydum? Okudumsa, alfabeyi
1935'ten beri sökmüş, ufak tefek şeyleri okuyabilir duruma gelmiş
olduğum halde îtalyancayı bu kadar okuyup anlayabilmem
için 1937'ye çıkmak gerekiyor. O zaman da okula başlamıştım.
Gene aynı engel çıkıyor ortaya. Hayır, değil. Okula 1937'nin güzünde
başladım. Ama can çekişen ninem beni ister istemez 1938
mayısına götürüyor. Diyelim ki mayıs ayındaydı bu olanlar, okula
da gidiyordum ama herhangi bir tatil günüydü bu. Derginin ilk
sayfasını, çenem kedinin sırtına dayalı, iyice inceledikten son ra,
her zaman yaptığım gibi son sayfayı çevirip açmıştım önüme.
Orada da renkli bir resim olurdu her sayıda. O resimde yalın
ayak, başı kabak, kara derili insanlar, gözleri korkudan kocaman
kocaman olmuş, kimi kargısını, kimi bomboş ellerini kollarını