ce2f0619a556421a63338ed4a4d69de0847c0699

iraz da altına doğru taşıyor daha. Saatlerden değil, yıllardan beri
yürüyor denebilir. Yokuşun en tepesindeki evden çıkıp çocukların
camlaştırdıkları yokuştan aşağı kendini bıraktığı günlerden bu
yana, yıllarca, yıllardır yürüyor. Katlanması gereken tek sıkıntı,
kayıp yokuşun dibine vardıktan sonra duvarlara tutuna tutuna, kapaklanmamak
için ağır ağır, ayağı kayıp yere yüzükoyun serilmemek
için ağır ağır ilerleyerek, yeniden rahat, hız içinde kaymak
üzere yokuşun tepesine, evinin önüne bir daha çıkmaktı.
Şimdi yeniden böyle bir yokuş bulmuş, kaymağa çalışıyor.
Oysa buralara kar kırk yılda bir yağarmış.
Oysa kendini yukarıdan aşağıya koyuverdikten sonra ağır
ağır çıkmak artık .yaşına uygun değil. Şimdi önce çıkıyor, sonra
iniyor.
Kaçıyor, kaçmanın yolunu buluyor gene de.
Andronikos'un kahramanlığı ise kaçışı ile başlamıştı.
Kabul etmeği reddedecek insanın yiğitliğini, kahramanlığını
göstermek istemediği için, kaçmasıyla birlikte kahramanlar arasına
karışmıştı.
Çok sonraları, bu kaçışın, adada geçirdiği ilk günün öyküsünü
kendisinden dinlerken, bir gün gelip ona bu kaçışı yüzünden
kahraman diyeceğini
Kendi kaçışını taştan taşa, yerden yere vururken onun kaçışım
Acaba sevdiği için mi böyle düşünmeğe
Oysa kahramanlığı, nice zamandır, yüceltici, yüce bir şey
olarak değil, küçültücü, küçük
Küçültücü de değil
Yüceliksiz, yüceltmeyen bir şey olarak görüyor.
Ama nasıl birtakım topraklar üzüm, birtakım sular lüfer yaşatıyor,
üretiyorsa, birtakım kentler, birtakım insan toplulukları da
kahraman yaratıyordu. Kendisinin kahraman olmaktan kaçınması,
kahraman olmamak için bütün gücünü kullanmış olması, gerçekte
bir şey değiştirmezdi. Önemli olan, kahraman yetiştiren bu
kentlerin, bu insan topluluklarının onları yetiştirmez duruma gelebilmesiydi.
Onları yetiştirmeği gereksinmemesiydi. Ama böyle
bir şey nasıl olur, ne zaman olur? Bunu kimse bilmiyor daha.
Andronikos'un kaçtığı gibi değil, kendi kaçtığı gibi kaçanlar
73