Yukarılara doğru güverc nler g b kanat çırpalım ve çok ... - Yeni Ümit

öpmezdim.” demiştir. Zayıf sayılan bazı hadîs rivayetlerinde,
o esnâda Hz. Ömer’in arkasında bulunan ve onun
bu sözünü işiten Hz. Ali ona: “Yâ Ömer! Onda saklı bulunan
sırları bilseydin şimdi böyle seslenmezdin!” mukabelesinde
bulunur. Hattâ bazıları bu hâdiseye bir ekleme
yaparak, Hz. Ali’nin bu sözü üzerine Hz. Ömer’in “Ali
olmasa idi, Ömer helâk olurdu!” dediğini rivayet ederler.
Nihayetinde bir taş olan Haceru’l-Esved’in öpülmesi, bir
taşın takdis edilmesi gibi bir anlayışa sebebiyet verebilir;
verebilir ve herkes o taşı bu duygu ve bu düşüncelerle
öpmeye kalkışır. Daha sonra da bundan bir hayli hurâfe
doğar. Ve böylece Kâbe, hak ve hakikate açık olmanın
yanında şeytanların da oyun oynadığı bir yer hâline gelir.
Çünkü şeytanlar, kalbin etrafında dönüp durmakta ve
onun zayıf taraflarını yakalamaya çalışmaktadır. Esasen
kalb de insan hissiyatına göre bir Kâbe’dir. Kalbin etrafında
şeytanların menzilleri ve mazgal delikleri vardır. Kalbde
takdis edilecek şeylere dair öyle küçük menfezler vardır ki,
‘doğru şeyler’ takdis edilirken, takdis edilmemesi gereken
başka şeyler de takdis edilerek saygı ve tazimin yanında
her zaman kaymalar olabilir. Meselâ Makam-ı İbrahim’e,
Haceru’l-Es’ad’e, Kâbe’nin kapısının eşiğine ve zeminine
yüz sürülüp, gözyaşı dökülmesi, küçük vesilelerin büyük
hedeflere bağlandığı yer ve tavırlardır. Bu, bazı insanların,
bir kısım nesnelere karşı, o nesnelerin verâsında Allah’ın
rızasını hedefleyip saygı duyması demektir. Fakat kişi, böyle
bir saygı esnasında dengeyi muhafaza edemeyip takdis
ettiği bu şeylerde dengeyi koruyamazsa, başka şeylere de
olduğundan fazla saygı göstererek büyük bir inhirafa düşebilir.
Hulâsa, o kudsî mekânlarda Allah’ın emrettiği belli
mânâlar ifade eden şeylere karşı yine Allah’tan ötürü saygı
duymak gerekir. Hattâ bunlar birer imtihan vesilesi olarak
da değerlendirilebilirler. İşte o büyük basîret âbidesi
Hz. Ömer, avamca anlayışı tevhid çizgisine getirmek için
-mânâ olarak- “böyle taşta, toprakta bir kudsiyet aramayın.
Allah Resulü, onu öpmüştür. Eğer O öpmeseydi ben
de öpmezdim. Zîrâ Haceru’l-Esved’i öpmek, O öptüğünden
dolayı sünnettir.” diyerek, aklın hür olduğu nokta ile
teslim olduğu noktayı birbirinden ayırmıştır.” 7
Genel olarak Haceru’l-Es’ad’a bu derece önem verilmesini
ise Fethullah Gülen Hocaefendi şöyle açıklamaktadır:
“Cenâb-ı Hakk’ın her işinde bir hikmeti vardır. Kâbe bir
binadır ve biz namazda o tarafa doğru döneriz. Fakat esas
bizim dönüşümüz Allah’adır. Yani biz Cenâb-ı Hakk’ın
marziyatına teveccüh etmiş oluruz. Cenâb-ı Hak bazı yerlere
kudsiyet lütfetmiştir. Meselâ Mescid-i Aksâ, Mescid-i
Haram ve Ravza-i Tâhire hep mukaddestirler. Mülk sahibi
Allah’tır ve mülkünde istediği gibi tasarruf eder. İnsanı
Makam-ı İbrahim’e, Haceru’l-Es’ad’e, Kâbe’nin
kapısının eşiğine ve zeminine yüz sürülüp,
gözyaşı dökülmesi, küçük vesilelerin
büyük hedeflere bağlandığı yer ve
tavırlardır. Bu, bazı insanların, bir kısım
nesnelere karşı, o nesnelerin verâsında
Allah’ın rızasını hedefleyip saygı duyması
demektir.
bütün hayvanat âleminden üstün kıldığı gibi, İki Cihân
Serveri’ni de meleklerin dahi önüne geçirmiş ve üstün kılmıştır.
O istediğini yapandır. Şerefli ve aziz kılmak da, hor
ve zelîl kılmak da O’nun elindedir. İşte O Allah, bir taşı
aziz kılmış ve o taş bütün inananların nezdinde mukaddes
kabûl edilmiştir. Bize düşen Cenâb-ı Hakk’ın, hangi
nur ve hangi sırra ma’kes yaptığını bilmek değil, O’nun
mübârek saydığı şeylere saygılı olmaktır. Hikmetini anlarız
veya anlayamayız. Bu asla sonucu değiştirmez. Bizim sevgimize
ve saygımıza mâni olmaz.” 8
Haceru’l-Es’ad, Tavafa Başlangıç Noktasıdır
Tavaf ibadetine Haceru’l-Es’ad’ın bulunduğu köşeden
veya hizasından, onu selâmlayarak başlanır. Buna İstilâm
denir. İstilâm için Haceru’l-Es’ad’a dönülüp namaza durur
gibi eller kulaklar hizasına kaldırılır. “Bismillahi Allahu
ekber” denerek üzerine konur ve eller arasından Haceru’l-
Es’ad öpülür. İzdihamdan dolayı bugün başkalarına da
rahatsızlık vermemek için uzaktan avuçların içi Kâbe’ye
doğru çevrilerek aynı şekilde Haceru’l-Es’ad selâmlanır
ve sağ elin içi öpülür. Haceru’l-Es’ad uzaktan işaretle
selâmlanırken karşısında durulup beklenmez, yürümeye
devam edilir. İbn Ömer anlatıyor: “Resûlullah (sas) tavafın
her şavtında Rukn-i Yemanî ve Haceru’l-Esved’i istilam
etmeyi terk etmezdi.” 9 İbn Ömer bizatihi Efendimiz’den
bu şekilde gördüğünü ifade ederek bu uygulamayı asla terk
etmeyeceğini belirtmektedir: “Ben, şu iki rükne, Rükn-i
Yemânî ve Haceru’l-Esved’e Resûlüllah’ın istilam ettiğini
göreliden beri rahat hâlde de olsam sıkışık hâlde de olsam
istilâmda bulunmayı hiç terk etmedim.” 10 İmam Nafi’ de
İbn Ömer’in uygulamasını bize şu şekilde nakletmektedir:
“Ben İbn Ömer’i tavaf yaparken gördüm. Haceru’l-
Esved’i eliyle selâmlıyor, sonra da elini öpüyordu.” 11 Hatta
İbn-i Abbâs’dan bir rivayette: “Resûlullah (aleyhissalâtu
vesselâm), Veda haccında bir deve üzerinde tavaf yaptı.
Rükn’e bir bastonla istilam buyurdu.” 12 denilmektedir.
38