Yukarılara doğru güverc nler g b kanat çırpalım ve çok ... - Yeni Ümit

Bahçe mânâsına gelen Ravzâ, inanmış
insanların mukaddes şeylere karşı duydukları
alâka, bu alâkadan kaynaklanan
duygu, düşünce ve tasavvurların sürekli
değişen telakkilerle, sanat-mâbed-metâf-ı
kudsiyân1 mülâhazaları içinde öteden
beri, bir çeper ve bir surla sınırlandırılmaya
çalışılmış bir “Hazîratü'l-kuds”tür.
Ravzâ-i Tâhire karşısında hayat, hep bir hülya ve rüya
gibi yaşanır. Bütün bütün ona sırtını dönmeyen hemen
her ruh, onun elinden aşk şarabı içmiş, mest olup kendinden
geçmiş gibi, bir türlü bu sihirli âlemden ayrılmak
istemez. Burada fikirler durur, ruhlar duyguların tesirine
girer ve bütün gönülleri bir vuslat arzusu sarar. Burada,
insanın içinde birer çiçek gibi açan mahrem hülyalar, âdeta
insana Cennet bahçelerinin hazlarını ve cennetliklerin
neş’e ve huzurunu tattırır gibi olur. Burası, hassas ruhların
hülyalarına matkap salmak için Kudret eliyle ta ezelden
plânlanıp kurulmuş ve hisleri, istekleri, sevgileri tutuşturan,
besteleyip mırıldanan, dünyada, gökler ötesinin bir
uzantısı gibidir. Burada, kendini inanç buudlu tasavvurların
rengîn ve zengîn iklimine salabilenler, uçsuz bucaksız
hülyalara dalar; yaşadıkları hayatın içinde bir sır, bir hafî,
bir ahfâ 5 yolcusu gibi çok defa bizim için gizli kalan ve
insanoğlunun asıl benliğini teşkil eden bir başka “ben”in
var olduğunu duyarlar. Âdeta, şehadet âleminin ince tenteneli
perdesi delinip de her şeyin hakikatiyle beraber insanın
özü de meydana çıkmış.. dolayısıyla herkes kendini
uhrevîleşmiş gibi hisseder ve öbür âlemin âhengine uyar
ve kendini firdevsî hazlar içinde bulur.
Bizler, her zaman kendimizi Kâbe’de ibadet, Ravzâ’da
da aşk u hasret kuşağında hisseder; birincisinde kulluk sırrını
idrakle cevap vermeye çalışır, ikincisini de samimiyet
ve vefa ile kucaklarız. Buralarda duyduğumuz şeylerin aslını
tam tefrik edemesek bile, en duygulandırıcı şeylerden
daha duygulandırıcı, en vecd verici şeylerden daha coşturucu,
hülyasıyla mest olduğumuz bir âlemi, kendine has
ahengi, şiirî büyüsüyle duyar ve ifadesi imkânsız hislerle
yerlere kapanacak hâle geliriz.
Her zaman, aşk u şevkin gelgitleri arasında yaşanan
buradaki hayat, bir vuslat demi, bir “şeb-i arûs” 6 neşvesi
içinde yaşanır. Her çığlık, her inilti, dosta açılan kapıların
gıcırtıları gibi yüreklere ürperti salar. Ruh “vuslat” der
inler ara sıra dost yüzü kendi çağıyla kapısının önünde el
pençe divan duranların, gözlerini yummuş, saygıyla bir
menfez kollayanların hayallerine kâh açılır, kâh kapanır.
Ama sürekli imrendirir, sürekli ümitlendirir ve daima rikkatli
geçer...
Burada duvarlar, sütunlar ve aşk matkaplarıyla oyulmuş
gibi görünen kubbeler, hatta döşemeler, sergiler hemen
her şey, mavi, yeşil, sarı her rengin nazlı çiçeklerini
andırır mahiyette, güzelliklerin en derinlerine açılmış yaşıyor
gibidir...
Zaten her zaman nezih bir ruha benzetebileceğimiz
Merkad ve Yeşil Kubbe, âşıkların duygu ve düşünce
dünyala rın daki derinliklerle yan yana gelince öyle muammalaşır
ki, in san bulunduğu yeri Cennet’ten kopup gelmiş
bir parça sanır.
Bugüne kadar mânevî havası ve ledünnî zevkleriyle pek
çok feyizli makam gördüm.. bir hayli mübarek mahalleri
müşâhede fırsatını buldum. Ama bunlar arasında, ruhumda
en derin izler bırakan, Peygamber (sallallâhu aleyhi ve
sellem) köyü –o köyün izleri ebedlere kadar gönüllerimizde
yaşasın– olmuştur. Ruhum o beldeyi her zaman bir
“dâüssıla” hasretiyle kucaklamıştır. Kucaklarken de “İşte
bir avuç toprağını cihanlara değiştirmeyeceğim beldeler
beldesi!” demiş içimi çekmişimdir.
Bunlar, bir ham ruhun duyup hissettiği şeyler. İrfanla
kanatlanıp aşkla şahlanmış büyük sinelerin duyup
hissettiklerini onlardan dinlemek ve onlardan öğrenmek
icap eder. Bu mevzuda benim söylemeye çalıştıklarım
ise, beceriksizliğin ve istidatsızlığımın çehresinde
hamiyet ehlini gayrete getirme arzusundan başka bir
şey değildir... Bu kadarcık olsun bir şey yapabilmişsem,
onu Ruh-u Seyyidü’l-Enâm’ın teveccühüne vesile
sayar, kapısının tokmağına dokunur “Beni de Yâ
Resûlallah..!” derim.
*Bu yazı, Yeni Ümit dergisinin Temmuz-Ağustos-
Eylül 1990 tarihli 9. sayısından alınmıştır.
Dipnotlar
1. Metâf-ı Kudsiyân: Kudsîlerin çevresinde dönüp durduğu yer ma’nâsına
Şâir Nâbî’ye ait bir söz.
2. Hazîrat’ül Kuds: Tasavvurlar üstü bir cennet bahçesi.
3. Muvâcehe: Kıble tarafından Efendimiz’in nur-efşan kabrini çevreleyen
mübarek parmaklıklar.
4. Tedâî: Çağrışım.
5. Hafî-Ahfâ: İnsandaki mahiyeti pek fazla keşfedilemeyen duygular.
6. Şeb-i Arûs: Kutlu kavuşma, âşıkın maşukuna kavuşması anı.
4