MŁODZI I MEDIA - Gazeta.pl

i wrzuciliśmy na YouTube nawet filmik o sztafecie, gdzie biegamy po parkingu w garniturach – megawioska
zresztą. Ale to był czas gdy rosła popularność Naszej-klasy, nikt nie miał ochoty prowadzić tego
forum, dyskusje przeniosły się na portal, a forum umarło – mówi krzysiek, kolega marianny. pozostał
regularnie opłacany serwer, który jest wykorzystywany przez weteranów forum, absolwentów szkoły,
jako wspólny dysk sieciowy do magazynowania fotografii i dzielenia się nimi ze znajomymi (bez
wiedzy szkoły, która zdaje się zapomniała, że nim dysponuje). najbardziej udane foty wylądują
w którejś z naszoklasowych galerii: marianny, karoliny albo ich chłopaków.
osiemnaście pasóW
Impreza srednia na parkiecie puchy, esemesuje do koleżanki hania koło dwudziestej drugiej. z czasem
jednak coraz więcej osób wstaje od stolików; ci, którzy wybrali picie wiśniówki na zewnątrz,
wracają do środka. na betonowej podłodze coraz więcej osób tańczy: samemu i w parach, w kółku
i w tłoku, rytmiczne podrygując i układając złożone komiczne pantomimy. najwięcej radosnej energii
wyzwalają najbardziej znane kawałki, od „baranka” kultu po discopolowy „niech żyje wolność”
zespołu boys. wtedy nie tylko można tańczyć, ale i razem śpiewać: Na głowie kwietny ma wiaaaanek...
moment kulminacyjny następuje o północy: wspólnie odśpiewane „sto lat”, tort ze świeczkami
wyrzucającymi w górę fontanny iskier oraz pasowanie na osiemnastolatka. marianna cierpliwie
znosi osiemnaście uderzeń pasem w pośladki. razy odmierzające kolejne lata są zróżnicowane; od
litościwych, lekkich pacnięć po całkiem solidne uderzenia.
roztańczone towarzystwo utrzymuje się na parkiecie do czwartej rano. następnego dnia – pierwszego
oficjalnej pełnoletniości – marianna i jurek budzą się o siedemnastej.
Dla naszych młodych współpracowników najpełniejszą i najbardziej wartościową formą spotkania jest kontakt
twarzą-w-twarz. Warto to jeszcze raz podkreślić, bo nasi rozmówcy wielokrotnie deklarowali pewien dystans
do kontaktu ekran-w-ekran, który wynikał ze świadomości ograniczeń tej formy komunikacji, a niekiedy
był wręcz wyrazem pewnej nieufności (szczególnie jeśli chodzi o poznawanie nowych osób). Warto to
powtórzyć także dlatego, że wśród rodziców, nauczycieli i dziennikarzy często można usłyszeć obawę o to, że
nowe media są protezami kontaktów bezpośrednich, że „młodzież, zamiast spędzać czas na powietrzu, siedzi
przed komputerem”. Takie myślenie o rzekomej odrębności światów offline i online to kłopotliwa spuścizna
myślenia o internecie, które rozwijało się na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy wnosił on do naszych
dla naszych młodych współpracowników
najpełniejszą i najbardziej wartościową
formą spotkania jest kontakt twarzą-wtwarz
mieszkań i biur nie tylko obietnicę nowoczesności,
lecz był traktowany także – jak określił to kanadyjski
socjolog Barry Wellman – jako „technologiczny cud”.
Ten cud miał unieważnić wcześniejsze zasady życia
społecznego, co zdawały się potwierdzać opisywane
zarówno przez akademików, jak i dziennikarzy, fascynujące historie o wirtualnych światach, w których pionierzy
cyberprzestrzeni eksperymentowali ze swoją tożsamością, zawierali interkontynentalne znajomości
z ludźmi, których nigdy nie spotkali twarzą-w-twarz, wolni od ograniczeń ciała realizowali swoje fantazje, ale
też padali ofiarami anonimowych, czyhających w odmętach sieci prześladowców. Badacze odnaleźli wreszcie
nowe Wyspy Trobriandzkie – nie dość, że niemal zupełnie dziewicze, to w dodatku odległe zaledwie
o kilka kliknięć myszką. „Niektórzy eksperci posunęli się zbyt daleko, uogólniając obserwacje z [...] wąskich
i specyficznych środowisk na ogólne doświadczenie internetu. Gdy sieć zyskała masową popularność, stało
się jasne, że jej użytkownicy chętniej niż z odległymi, tajemniczymi nieznajomymi z wirtualnych światów
będą komunikować się z ludźmi, z którymi związani są najsilniej: rodziną, znajomymi, kolegami z pracy.
BYCIE RAZEM
28