PAMIĘTAMY O WYWÓZKACH - Kresy24.pl

Nie ma jednak pomnika kompozytoraw Mińsku. Faktem tym byłaniemile zaskoczona praprawnuczkakompozytora Clara Moniuszkoz Paryża, która odwiedziła Białoruśkilka lat temu podczas obchodów190-lecia urodzin jej przodka.Percepcja twórczościJeszcze do niedawna muzykaStanisława Moniuszki była małoznana na Białorusi. Potwierdzająto Alicja i Andrzej Binertowie, wykładowcyszkoły muzycznej nr 1 wGrodnie.– W programach szkół muzycznychjest przedmiot literatura muzyczna,ale za mało jest czasu nazapoznanie się z życiorysem i bogatątwórczością Moniuszki. Szkoda,bo to przecież kompozytor,który przyszedł na świat niedalekoMińska. Sama pochodzę z Mińska,wtedy nie mówiono o StanisławieMoniuszce jako ziomku, nie wspominanoo jego korzeniach. Jegowspaniałą twórczość poznałambędąc już w Grodnie. Od tamtegoczasu jestem zafascynowana jegomuzyką i pieśniami– mówi AlicjaBinert.Alicja wraz z mężem 22 lata temuzałożyli dziecięco-młodzieżowyzespół «Grodzieńskie Słowiki».Postawili sobie poprzeczkę wysoko,wybierając do wykonania ambitnyrepertuar. Prawie od samegopoczątku w programie zespołubyły utwory Stanisława Moniuszki.– Od dyrygenta chóru «Echo» zLublina otrzymaliśmy nuty «Ojczenasz» – wspomina Alicja Binert. –Jest to utwór wielogłosowy, którybardzo mnie wzruszył. Do dziśjest w naszym programie, śpiewaliśmygo również na koncercie jubileuszowymz okazji 20-lecia «GrodzieńskichSłowików».Przed Moniuszką polska twórczośćpieśniarska ograniczała siędo kilku utworów Chopina, Kurpińskiegoi Lipińskiego, pozostałenaśladowały pieśni włoskie.– Z założenia pieśni Moniuszkibyły na jeden głos z towarzyszeniemfortepianu – mówi AndrzejBinert, – ale, proszę zauważyć,komponowane były do tekstównajwiększych polskich poetów.Ogromne są zasługi StanisławaMoniuszki dla polskiej lirykiwokalnej.Pan Andrzej zwraca uwagę nazróżnicowanie pieśni kompozytora– od prostych, opartych częstona muzyce ludowej aż po koncertoweballady. – Szczególnie teostatnie to pieśni o zmiennych nastrojach,dają wykonawcom olbrzymiemożliwości interpretacyjne.Wymagają jednocześnie wielkiejwrażliwości, zarówno jeślichodzi o muzykę, jak i tekst. Potrzebujądużej pracy z naszej strony,bo pracujemy z dziećmi i młodzieżą.Ale nie szukamy łatwychdróg – lubimy wyzwania – podkreślaAndrzej Binert.Muzyk wspomina, że z twórczościąStanisława Moniuszki zapoznałsię w liceum muzycznym wMińsku. «Złota rybka» była pierwsząpieśnią kompozytora, którąusłyszał, śpiewała ją koleżanka z liceum.– Po latach tę samą piosenkęśpiewała nasza 5-letnia wnuczkaDaria przy dużym aplauzie publiczności– wspomina Andrzej.Stanisław Moniuszko już za życiawydał sześć «Śpiewników Domowych»,w których zawarł ponad300 pieśni. Większość osób niepozbawionychsłuchu muzycznegozapamiętuje je łatwo i może sobieamatorsko zanucić. W tym sensiesą to naprawdę pieśni domowe. –Natomiast gdy ma to być wykonanieprofesjonalne – podkreśla śpiewaczkaMaryna Gorowaja z Grodna,która zawsze ma w swoim repertuarzepieśni Moniuszki, – towymagają one dużych umiejętności,niezbędnych zresztą w całejsztuce pieśniarskiej.– Moniuszko miał melodyjnydar, tak to się określa fachowo– mówi Andrzej Binert. – Proszęzwrócić uwagę na idealne zespole-Stanisław Moniuszko herbuKrzywda (ur. 5 maja 1819w Ubielu, zm. 4 czerwca1872 w Warszawie) – polskikompozytor, dyrygent,pedagog, organista; autorpieśni, kantat, ballad,operetek, baletów i oper.Do jego najsłynniejszychdzieł należą opery: «Halka»,«Straszny dwór» i «Paria».Początkowo w kierunkumuzycznym kształciła gomatka. Gdy w 1827 rodzinaprzeniosła się do Warszawy,ośmioletni Stanisławrozpoczął naukę muzyki uAugusta Freyera, organistyw kościele Świętej Trójcy.Po trzech latach rodzinaprzeprowadziła się doMińska, gdzie Moniuszkokontynuował naukę uDominika Stefanowicza. W1837 wyjechał na studia doBerlina. Następnie zamieszkałw Wilnie, gdzie działał jakoorganista, kompozytor,pedagog i organizator życiamuzycznego w mieście. W1858 przeniósł się wraz zrodziną do Warszawy, gdzieobjął stanowisko dyrygentaopery. Jednocześnie od 1864był wykładowcą w InstytucieMuzycznym w Warszawie.M A G A Z Y N 13