Î¼ÎµÏ„Î±Î½Î±ÏƒÏ„ÎµÏ ÏƒÎ· και παροχη Ï Ï€Î·ÏÎµÏƒÎ¹Ï‰Î½ σε μεταναστες στην ελλαδα

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας, τώρα φαίνεται να επικεντρώνει περισσότεροστην ασφάλεια των ευρωπαϊκών κοινωνιών και την καταπολέμησηαπειλών που έρχονται από «έξω». Αυτό που δεν δείχνουν να κατανοούν οι ευρωπαϊκέςκυβερνήσεις κάτω από την ψηφοθηρική πίεση είναι ότι η απειλή καιτο συναίσθημα ανασφάλειας αποτελούν γνήσια κοινωνικά προϊόντα, ιστορικάπροσδιορισμένα, από τις πολιτικές που ασκήθηκαν τα τελευταία τουλάχιστοντριάντα χρόνια συνολικά, και προκαλούνται κυρίως από την όξυνση των κοινωνικώνανισοτήτων και την μη ενσωμάτωση των ειδικών πληθυσμιακών ομάδωνείτε αυτές προέρχονται από μεταναστευτικές μετακινήσεις (μετανάστες,πρόσφυγες), είτε από την εσωτερική κοινωνική κινητικότητα (μακροχρόνιαάνεργοι, γυναίκες, ευπαθείς κοινωνικές ομάδες). Αυτές οι τάσεις που υιοθετούνταιτα τελευταία χρόνια στο όνομα της ασφάλειας, δείχνουν μία έντονησυντηρητική στροφή, με μέτρα που πολλές φορές καταστρατηγούν την ουσίατων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγκεκριμένα την προστασία του ιδιωτικούβίου. Το παράδειγμα της Δανίας που εκπροσωπεί σήμερα την πλέον συντηρητικήπερίπτωση μεταναστευτικής πολιτικής (με ποσοστό αλλοδαπών μόλις 5%από το οποίο 1% αφορά πολίτες χωρών της Ε.Ε.) καταργεί το καθεστώς τουπολιτικού ασύλου de facto, περιορίζει την οικογενειακή συνένωση, δυσκολεύειακόμη περισσότερο την κάρτα μόνιμης διαμονής (από 4 χρόνια που ήταν πρινο καινούργιος νόμος απαιτεί 7 χρόνια μόνιμης και νόμιμης διαμονής), μειώνειτα χρηματικά επιδόματα προς τους μετανάστες και τέλος απαγορεύει σχεδόνμε πρόσφατο νόμο το γάμο μεταξύ Δανού και αλλοδαπού. Εάν και ακραία ωςπολιτική αντιμετώπισης της μετανάστευσης, είναι ενδεικτική των πολύ σύγχρονωντάσεων των μεταναστευτικών πολιτικών.Από την υπογραφή της συνθήκης του Σένγκεν και μετά (1985) τα ευρωπαϊκάδεδομένα στη μετανάστευση άλλαξαν (Μουσούρου, 1993). Η Συνθήκη πουυπογράφηκε από τις χώρες της Μπενελούξ (Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο),την Ομοσπονδιακή Γερμανία και τη Γαλλία, και από το 1990 και την Ιταλία,καταργούσε τα εσωτερικά σύνορα μεταξύ των χωρών που συμμετείχαν,δημιουργούσε εξωτερικά σύνορα με στόχο την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπωνστο εσωτερικό των χωρών, κοινούς κανόνες αστυνόμευσης και παροχήςασύλου, κοινά μέτρα για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας και τηςτρομοκρατίας. Η Συνθήκη επεκτάθηκε σταδιακά στο σύνολο των ευρωπαϊκώνχωρών της Ένωσης με εξαίρεση το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία και μεβάση τη Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997) προσαρτήθηκε ως πρωτόκολλο τηςΣυνθήκης .. Για περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με τη Συνθήκη του Σένγκεν και τα συνοδευτικά μέτραβλέπε την παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:48