Stereotyp czy tradycja - ZwiÄ zek Romów Polskich w Szczecinku

4.4 Sposób konstruowania tożsamościspołecznej w odniesieniu do miastaTutaj pojawia się pytanie o mechanizm konstruowania tożsamości społecznej,w której odniesieniem jest nie grupa własna, ale miejsce zamieszkania,czyli w tym przypadku – miasto. Mając na uwadze żywotność i mocstereotypu Cygana wiecznego tułacza i wędrowcy można poczuć się zaskoczonym,tym, że współcześnie, Romowie bardzo często podkreślają swójzwiązek z konkretnym miejscem, miastem, osadą, osiedlem itp. Przyczynytakiego stanu rzeczy są oczywiście bardzo różne, począwszy od prawnych(zameldowanie, realizowanie obowiązku szkolnego) poprzez ekonomiczne(zakład pracy, prowadzenie legalnej działalności gospodarczej, wybudowaniedomu) aż po kulturowo-społeczne (działalność zespołu estradowego,działalność społeczna na rzecz własnej grupy, związanie się z danymmiejscem innych członków rodziny), co w konsekwencji może prowadzićw przypadku przynajmniej niektórych osób, do definiowania miejsca jakomałej ojczyzny. Najbardziej jaskrawe wydają się być deklaracje mieszkańcówPodkarpacia, którzy zawsze wskazują miejsce zamieszkania, jako tomiejsce, do którego zawsze chcieliby wrócić.Można powiedzieć, że identyfikowanie się Romów z miastem ma dwa obserwowalnewymiary: o znaczeniu wewnętrznym oraz zewnętrznym, mającymswoje odzwierciedlenie w kontaktach ze środowiskiem zewnętrznym,władzami, mediami itp. Identyfikacja w swoim wymiarze wewnętrznym maz kolei wyraz m.in. w zabawie tanecznej polegającej na rodowych zawodachtanecznych, w zwyczaju witania gości przybywających na ucztę, w sposobieprzedstawiania się. Są to działania realizowane podczas każdego dużegospotkania rodów romskich. Jeżeli przybywają goście z jakiegoś miasta, tojest to najczęściej duża grupa krewnych, którzy przyjeżdżają jednocześnie,najczęściej pod przywództwem swojego autorytetu (np. dziadka). Wspólniewchodzą do sali i dlatego od razu daje się zauważyć, że jest to nowa grupagości. Organizator spotkania wita ich przy wejściu do sali, często każe graćwynajętym muzykantom tzw. „marsz powitalny”. Takie szczególne powitaniejest wyrazem szacunku, jaki należy okazać gościowi. Jednocześnie jestto forma podziękowania za przybycie i za umożliwienie spożycia posiłkuw jego towarzystwie. Dla organizatora spotkania przybycie zaproszonegogościa jest powodem do dumy. Tym samym – odmowa przyjęcia zaprosze-36 Dr Agnieszka J. Kowarska - Stereotyp czy tradycja