Ozimina

Urwało się nagle pułkownikowi, oczy zmrużone błąkały się czas jakiś po suficie, a potem,jakby w pogoni za czymś pierzchłym, wybiegły, zda się, jeszcze dalej.– Gdzie te lasy dzisiaj!... Gdzie te dwory!... Przerwał mu nagły śmiech. Ksiądz ześlizgnąłsię z rampy bilardowej i ująwszy się w talię wąską aż się zataczał w rozgłośnym śmiechu.– I dałby kto wiarę: na tym skończył, że... że zatęsknił!Ksiądz osunął się w wielki dziadkowy fotel, plecami rzucił się w jego głąb – i śmiał sięwciąż.Pułkownik błąkał się jeszcze gdzieś spojrzeniem, a draśnięty tym śmiechem i ocknięty zzadumy żachnął się cały i mruknął cicho w brodę:„Śmiej się, czuczeło!”Lecz śmiech księdza urwał się nagle jakby w czkawce nerwowej. Wiotka jego postać zsunęłasię po siedzeniu śliskim, wysunęły się spod długich sukien pantofelki z klamrą, głowa,na oparciu pozostała, wtłaczała się w piersi, ręce, o poręcze łokciami wsparte, splotły się napiersiach.I tak się zapamiętał, zastygł w tym ruchu Stańczyka.38