Ozimina

Suche jak szpony ręce chwyciły tę pochyloną głowę, ściskając z drżeniem wielkim miedzianozłotyczub aktorki.Goście podziękowali obojgu aplauzem wzruszenia. Ręce Wandy nie zdołały się złożyć dooklasku: musiała je czym prędzej zarzucić na twarz, by ukryć łzy tryskające do oczu i drżeniewarg niepohamowane.Swobodny rozgwar przy stole, muzyką bezwiednie kołysany, kaprysił mimo woli w jejrytmy ciche. Nawet damy surowe zarumieniło wino i długi wysiłek sztywności. Mężatki białei pulchne, syte ucztą i w energie cielesne zasobne, chyliły ochoczo biusty otwarte ku młodzieńcombladym, niby na wety rozmarzeń. Zaś ta najdorodniejsza, z semickim wyrazemnudy na ustach, słaniała lica mleczną urodę w rozpuchach i czerni swych włosów, jak w kirzesmutku co najgłębszym.Dla niej to chyba zdmuchiwał te tchnienia żałoby muzyk skrzypcowy ze strun jakby wibrującychczyjeś namiętności dla niej daremnie przebrzmiałym w życiu krzykiem; zwiewałjakby tęsknotę z maski pośmiertnej, jakby z ust zastygłych westchnienie, jakby spazm z piersi,których... wcale nie było. I niby lokaj wysłużny podawał ten romantycznie zagrobowy pocałunkówżar w walca rozkołysanego rytmach, w pieściwej serenady tonach i jakby w słowachco najtkliwszych dla uczuć biesiadnych. Pod smyczkiem muzyka przypochlebnym pulsowałten walc na wety uczty podany głębokim oddechem sytości. I płakały równocześniestruny w serenady zew, jakby przed tą dwoistą czarą kobiecej pieszczoty, podawanej bladymmłodzieńcom na pół obnażonych piersi ponętą:Do ciebie płyną te rzewne tony,O, wymarzony,Błogi śnie.Cichy fiolet Wandzinych oczu wysączył z głębi swej najczystszej łzy ubłożenia.Nina nie wypuszczała dłoni Bolesława z swej garści krzepkiej.– Bajukać umiecież wy tu życie! – rozległo się nagle głośnym basem – mistrze wy tu jesteściew dusz usypianiu: stare głowy odumiać, młode oczadzać!... Sam czort by głowę na kolanachkobiecych cicho złożył, ogonek by przez ramię przerzucił, kieliszek by wąchał, póki bynie zasnął. „O, wymarzony, błogi śnie.” Ot i szczęście wasze dzisiejsze!– Kwietyzro – uzwiężlał to wszystko Wojciech Stanisławowicz lakoniczną abstrakcją.Mruknął ją sobie w nos.Ktoś zadzwonił nożem w kielich, a głos w tłumie zagubiony obwieścił biesiadnikom:– Łaskawie tu obecny i przez nas wszystkich ukochany poeta, pan Wawrzyniec Warski,przeczyta na powitanie diwy wiersz okolicznościowy.– Ślicznie! – rozległo się wesołym basem (pułkownik nie zachował miary w winie).Równocześnie zza wielkiego bukietu w wazonie wyjrzała chyłkiem, ukryta dotychczas,głowa Niny:– Gdzie?!... Który? – który? – gdzie?!U boku pułkownika zatrzymał się tymczasem starszy z tej tu służby, nie golony i noszącysię z większą powagą. Stał i czekał cierpliwie, a gdy zwrócono na niego uwagę, pochylił siędo ucha, jak człowiek zaufania:– Ordynans do pana pułkownika – meldował.A pułkownik, przechylając się w tył wraz z krzesłem:– Z armii wielkiego Napoleona? Hę? Jak to u takich wszystko wysokopamie być musi! Ato prosto: deńszczyk lub kozak. Niech poczeka na schodach. Proszę zanieść mu tę moją ordę.Lecz on nie odstępował z miną zatroskaną i szepnął jeszcze ciszej:– To coś bardzo ważnego: kazano natychmiast odszukać. Konia, widzę, w bramie zostawił.Z sztabu jeneralnego będzie czy też plackomendantury.42