Praca Dyplomowa - AGH

można zgromadzić w prostokątnych obszarach (Rys. 1.11). Analizując w skróciemetodę równoległościanów stwierdzono, iż ma ona poważną wadę. W klasachwzorcowych mały stopień uwzględniania charakteru rozkładu piksela powodujeprostokątny kształt granic klas, przez co nie koresponduje on z obserwowanymprzeważnie rozrzutem punktów w spektralnej przestrzeni. Zaś jedyną i dużą zaletąmetody równoległościanów jest przede wszystkim duża szybkość wykonywaniaobliczeniowych operacji (Adamczyk, Będkowski, 2007). W przypadku tej metodyproblem stanowią klasy, które leżą blisko siebie w przestrzeni spektralnej, przez co bokii/lub narożniki prostokątów (prostopadłościanów) na siebie nachodzą (np. na Rys. 1.11klasy: zboża i łąki). Obszary tego typu wymagają dodatkowej reguły, gdzie piksele będąnieklasyfikowane bądź przynależeć będą do klasy, której środka znajdują się bliżej(Pirowski, 2009 wykłady).Rys. 1.11. Przynależność pikseli do klas w metodzie równoległościanów.Źródło: Pirowski, 2009 wykłady, http://home.agh.edu.plW metodzie najmniejszej odległości w pierwszej kolejności wyznacza sięwartość średnią, która jest przypisana jasności każdego piksela dla każdej klasyobiektów. Wykonywane obliczenia są wykonywane w poszczególnych kanałachspektralnych oddzielnie, a co za tym idzie wartości średnie odpowiadają za tzw. środkiklas. Adamczyk i Będkowski (2007) zauważyli, że elipsoidalne skupienia o różnymzagęszczeniu tworzone są przez punkty z pól treningowych. Statystycznie wartościśrednie wypadają przeważnie w miejscach największego zagęszczenia poszczególnychskupień. Każdy piksel przypisany jako środkowy reprezentuje najbardziej24