swiat 12 - Świat Architektury

• Nie układa się SylwetkiWywiadz Joanną Krajewską„Nie szukam inspiracji,zanim nie zacznęrysować. Mogę niepracować nad obrazamimiesiącami.Najpierw pojawia siępomysł, ochota, żebycoś wyrazić” – mówiJoanna Krajewskapytana przez JoannęJabłońską o inspiracje.Wernisaż wystawy Twoich niecodziennychrysunków odbył się 5 marca we Wrocławiu.Jak wrażenia?Pozostawił on we mnie bardzo pozytywneemocje. Wszystkie komentarze były przychylne.Rodzina, przyjaciele wiedzą, że rysujęod dziecka i mi kibicowali. Prace o charakterzetych pokazanych na wystawie powstająnatomiast od trzech lat.Zaskoczyło mnie, że tyle osób przyszło.Było to szczególnie miłe, bo wiem, że niektórzysą bardzo zajęci. Szefowie z mojego biura(jest ich dwóch) umówili się, że przynajmniejjeden z nich przyjdzie z rodziną. Każdy chciałze mną porozmawiać, goście komentowali,pytali o inspiracje.Cieszę się, że mogłam powiększyć gronoodbiorców, „wyjść” ze swoimi rysunkami i żezostały one dobrze przyjęte. Poza tym, była tookazja, żeby się spotkać, porozmawiać o rysowaniu– takie oderwanie od codzienności,dla architektów związanej często po prostuz pracą w biurze.Zdradzę Ci, że wszystkie opinie w kuluarachrównież były bardzo przychylne.Osoby, które miały okazję z Tobą współpracować,twierdzą, że Twoje prace sięniezwykle zmieniają.HISTORIE ZAMKNIĘTE• JuliaTak, słyszałam. Moja ciocia, która jestmalarką i którą często proszę o komentarze,opinie, mówi, że widać w nich intensywnyrozwój, poszukiwanie nowych technik i eksperymentowanie.To wszystko jest bardzomobilizujące.Czy za każdym z przedstawionych obrazówkryje się odrębna historia?Tytuł wystawy – „Historie zamknięte” –można różnie interpretować. Nie chciałabymniczego podpowiadać.Tłumaczysz czasem swoje prace?Raczej oglądający opowiadają mi, co widząna obrazach, bądź pytają o zagadnieniabardziej techniczne.Zostałam kiedyś zapytana o „Julię” – czyto ktoś z moich znajomych. Oczywiście jest topostać z „Romea i Julii”. W tle za postacią widniejerozpadający się fragment jej monologu.Mnie zastanowiło, dlaczego Julia nie maoczu.Tekst opowiada o pocałunku. Tylko on jestważny, stąd skupienie uwagi na ustach; zwykleoczy są najważniejsze. To nie mają być pracerealistyczne. Podobnie jest w przypadku „Baloników”– tytułowe rekwizyty nie są kolorowe.Uwaga odbiorcy ma się skupiać na małejdziewczynce, dla której balony są frajdą, alejednocześnie kłopotem. Nie wiemy, czy jejnie uniosą.Ale już w „Jarmarku w miasteczku”mamy barwne lampiony.Ta praca większości przywodzi na myślŚwięta Bożego Narodzenia, choć rysowanabyła w kwietniu zeszłego roku. Wykorzystałamnową technikę rysunku, którą w zasadziewymyśliłam. Polega ona na zwijaniu kresek jakdrucików. Wszystkie elementy są na siebie nanizane.Mnie obraz kojarzy się trochę ze stoiskiemz kolczykami na jarmarku.Półtora roku temu byłam na wystawieAleksandra Caldera w Centrum Pompidou.To amerykański rzeźbiarz, przedstawicielsztuki kinetycznej, który tworzył z drucikówruchome postacie cyrkowe. Artysta zdobyłuznanie dopiero w Paryżu, dokąd przyjechałw 1926 r. Prezentowane dzieła „zahaczono”na linkach – odpowiednio podświetlone tworzyłynietypowe cienie. Ten sposób ekspozycjizwrócił moją uwagę i być może stanowi odległąinspirację do „Jarmarku…”.Mówisz, że tworzysz pod wpływemkonkretnej wizji, natchnienia. Czy zdarzasię jednak praca na zamówienie? Czy, wedługCiebie, jest trudniejsza?Jeszcze nie rysowałam tego typu prac nazamówienie. Tworzyłam dla przyjaciół, wiedząc,jakie motywy lubią. Chyba nie chciałabym,żeby ktoś ingerował w to, co powstanie.A już najmniej interesowałoby mnie rysowanieczegoś bardzo podobnego do tego, co istnieje– chyba że z osobistych powodów artystycznych.Obraz na zamówienie, niepowstającyz potrzeby tworzenia, mógłby być czegoś pozbawiony,a sama praca – trudniejsza. Wolałabym,żeby ktoś, kto chciałby kupić rysunek,wybrał go z już istniejących. Oczywiście jestemw stanie narysować coś dla osoby, która powiemi „lubię koty” lub „podoba mi się miasto” –ale nic więcej, reszta zależy ode mnie.• Wycieczki na wschód80 • Ulica nocą81