Gök Tanrı İnancının Bilinmeyenleri-Günnur Yücekal Arpacı

"Bir kış günü, öksüz bir kız su almağa gidiyordu. Vücûdu yarı
çıplaktı. Çıplak ayakları kardan şişmişti. Karnı açtı. Kulakları so
ğuktan donmuştu. Gözleri yaşlı idi. Elinde demir bir bakraç vardı.
Çeşmeye gidiyordu. Birdenbire bir kasırga koptu. Ay, yukarıdaki
köşkünden bu kıza bakıyordu. Dedi ki 'Mutlaka üvey anası bu kıza
zulmediyor'. Kıza acıdı. Kız o sırada bir çalının içinde yürüyordu.
Ay, çalıya emretti. 'Kızı al, gel!' dedi. Derhal çalı, bir at oldu, biıyandan
gök alçaldı, bir yandan çalı yükseldi. Kız bakracı ile bera
ber göğe geldi. Şimdi Ay'ın halden hale geçmesi hep öksüz kızın
geçirdiği serencâmlara tâbidir. İlk gece Ay gümüş bir yay gibidir.
Kız büyüdükçe Ay da büyür. Fakat kız bazen otağa girer, halı dokumağa
başlar. O zaman Ay sevgilisini göremediğinden hasretle
yüzü hilâl'e döner. Bazen kızın keyfi coşarak bakracı ile beraber
göle koşar. O zaman Ay'ın yüzü bedirlenir. ”97
Bu hikâye nazım şekliyle şöyledir:
Annesiz bir kız varmış, sırıkla su taşırmış,
Üvey anne yüzünden, kız sabrını taşırmış.
Kadın alayla dermiş, kız biraz geç kalınca:
"Büyük insan olursun, Ay seni alınca!"
Annesiz bir kız varmış, su taşırmış sırıkla,
Geceleri ağlarmış, soğuktan hıçkırıkla:
"Ey güzel Ay, ey kutsal, ne olursun beni al!
"Buraya gel suya dal, eş yap beni göğe sal!"
Dermiş, kız haykırırmış, hep Ay'a yalvarırmış,
İmdada çağırırmış, sesi göğe varırmış.
Çok soğuk bir geceymiş kız yine suya gitmiş,
Ay da gece gökteymiş, kız için yere inmiş.
Ay hemen kızı almış, ta evine götürmüş,
Ay her dolun oldukça bu kız Ay da görünmüş.98
97 (Bahattin ögel, Türk Mitolojisi, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul, 1971)
98 (Bahattin ögel, Türk Mitolojisi, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul, 1971)