Hikayeler_Designed

dum. Hemen eşime telefon açtım. Ona Ahmetʹin geleceğini,
kapıyı açmamasını söyledim. Açmadı. Derken bizim evin karşısında,
sarraf dükkanı işleten bir arkadaşım vardı. Ona telefon
açtım hemen. Bizim evden çıkan bir adam görürse onu işe
almasını yardımcı olmasını istedim. Ahmet’i işe aldı, yatacak
yer verdi.
Bir gün babamı gönderdim ona, can yoldaşlığı etsin diye.
İyi arkadaş oldular. Sonra babama bir kutu verdim Ahmetʹe
versin diye. O kutu babamın değildi. Benim de değildi. O zaten
Ahmetʹindi. Ona borcumu hiçbir zaman ödeyemem.
Ahmet kutuyu aldı. İyi kullandı ve bugünlere geldi.
Bir gün annemle kız kardeşimi gönderdim. Durumu
nedir bir kontrol edin diye. Orada birbirlerini görüp âşık
olmuşlar, şimdi evleniyorlar...” demiş, bırakmış mikrofonu
Nihat.
Ahmetʹle beraber herkes şaşkınlık içinde kalmış. Bir an
göz göze gelmişler. Derken birbirlerine sımsıkı sarılmışlar,
Ahmet, Nihat’tan; Nihat, Ahmet’ten özür dilemişler.
Çok güzel bir düğün olmuş o gün. Beraberce mutlu yaşamışlar.
MARANGOZ
(Aslında kendi evimizi yapıyoruz)
Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. İşveren
müteahhidine, çalıştığı konut yapım işinden ayrılmak ve eşi ve
büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürmek planından
söz etti. Çekle aldığı ücretini elbette özleyecekti. Emekli
olmak ihtiyacındaydı, ne var ki. Müteahhit iyi işçisinin ayrılmasına
üzüldü. Ve ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir
ev daha yapmasını rica etti. Marangoz kabul etti ve işe girişti,
ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı.
Baştan savma bir işçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı.
Kendini adamış olduğu mesleğine böyle son vermek ne
talihsizlikti!..
İşini bitirdiğinde, işveren, evi gözden geçirmek için geldi.
Dış kapının anahtarını marangoza uzatırken şöyle demişti:
“Bu ev senin, sana benden hediyeʺ.
Marangoz şoka girdi. Ne kadar utanmıştı!... Keşke yaptığı
evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar
mıydı?...
Bizim için de bu böyledir. Gün be gün kendi hayatımızı
kurarız. Çoğu zamanda, yaptığımız işe elimizden gelenden
daha azını koyarız. Sonra da, şoka girerek, kendi kurduğumuz
evde yaşayacağımızı anlarız. Eğer tekrar yapabilsek, çok daha
farklı yaparız. Ne var ki, geriye dönemeyiz. Marangoz biziz.
Her gün bir çivi çakar, bir tahta koyar ya da bir duvar dikeriz.
ʺHayat, bir kendin yap tasarımıdırʺ demiştir biri. Bugün yaptığımız
davranış ve seçimler, yarın yaşayacağımız evi kurar.
Öyle ise onu akıllıca kurmalıyız.
33
34