Hikayeler_Designed

Beklenmeyen bir misafir olduğum için, durumumu açıklamak
ihtiyacını duymuştum. Onlara, buralara ilk defa geldiğimi
ve arabamın bozulduğunu söyleyecektim.
Selâm verdikten sonra:
‐ Uzaklardan geliyorum, dedim. Arabam da...
Sözümü henüz tamamlamamıştım ki, yataktaki kadın
binbir güçlükle doğrularak:
‐ Sensin, dedi. Sensin değil mi? Biliyordum geleceğini, çok
iyi biliyordum.
Kadının söylediklerinden hiçbir şey anlamamış ve şaşırıp
kalmıştım. Başucundaki adamlardan biri yanıma sokularak:
‐ Seni, Almanya’daki oğluna benzetmiş olmalı, dedi. Orada
bir Alman kadınla evlendikten sonra, yıllardır mektup bile
yazmadı. Kadıncağız, şu son anlarında bile onu sayıklıyor.
Bulunduğum yerden yatağa doğru ilerlerken, ihtiyar
kadın:
‐ Evet sensin, diye tekrarlıyordu. Nihayet geldin demek.
Yanına giderek elini öptüm. Yemenisinin içindeki nurlu
yüzü, perde indiği belli olan gözlerinden akan yaşlarla ıslanmış
ve pırıl pırıl olmuştu.
Titreyen ellerini yüzümde dolaştırırken:
‐ Evet, dedim, benim. Geldim tabiî.
O küçük evde kaldığım iki gün boyunca, ona Almanya’‐
daki hayalî işlerimden, gelininden ve torunlarından bahsettim.
Arada bir dalıp gidiyor ve şuuru yerine gelince, yine konuşmamı
istiyordu.
İhtiyar kadın, üçüncü günün sabahında vefat etti. Onu
biraz ilerideki köyün kabristanına defnettik.
Mezarlıktan ayrılırken, bin kilometre ötelerden bu dağ
başına sevk ediliş sebebimi artık bilebiliyordum.
BAYRAMLIK ELBİSE
Yaşlı adam, bir konfeksiyon mağazasına ait vitrine uzun
uzun baktıktan sonra, ilerideki yeşillikte oynayan çocukların
en zayıfına dönerek :
‐ Küçüüük!... diye seslendi. Bana biraz yardımcı olur
musun?
Çocuk, hafta sonlarında yaptıkları misket oyununu ilk
defa kazanmış olmasına rağmen arkadaşlarını bırakıp geldi. 7‐
8 yaşlarındaydı ve üzerindeki elbiseler, ʺtek kelimeyleʺ
dökülüyordu. Yaşlı adam, çocuğun saçlarını okşadıktan sonra :
‐ Vitrindeki elbiseyi giymeni istemiştim, dedi.
‐ Bakalım üzerine uyacak mı?
Çocuk, bu teklifi ilk önce şaka sandı. Ama adam son derece
ciddiydi. Onunla birlikte mağazaya girerken, ilk önce
rüyâda olup olmadığını, daha sonra da şimdiye kadar yeni bir
elbise giyip giymediğini düşündü. Genellikle ailedeki büyük
çocuğa alınan veya komşular tarafından verilen giyecekler,
elbiselerin ona dar gelmesiyle birlikte ortanca kardeşe kalır,
birkaç sene sonra da dizleri aşınmış veya delinmiş vaziyette
kendisine yamanırdı.
Ama ʺher zaman hastaʺ dedikleri babasının ne kadar zor
para kazandığını bildiğinden, bu ise bir kere bile itiraz
etmemişti. simdi ise, ilk defa yeni bir elbisesi olacaktı. Üstelik
de bayrama üç gün kala...
Çocuk, yaşlı adamın gösterdiği elbiseleri giydiğinde,
büyümüş olduğunu ilk defa fark etti. Çizgili kadifeden yapılmış
pantolon, bacaklarının ne kadar uzun olduğunu ortaya koyarken,
yeni ceketi de omuzlarını iyice geniş göstermişti. Fakat
hepsinin üzerine giydiği kaban bir başkaydı ve artık üşüme‐
69
70