Hikayeler_Designed

Ve eklemiş: “Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz.”
“Ama ben gitmek istemiyorum” diye haykırmış kardeşi.
“Hep burada kalmak istiyorum.”
“Elimizden gelen bir şey yok. Hem, belki doğumdan
sonra hayat vardır.”
“Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu nasıl
mümkün olabilir ki?” diye cevaplamış öteki. “Bize hayat veren
kordon kesilirse nasıl hayatta kalabiliriz, söyler misin bana?
Hem, bak bizden önce başkaları da buraya gelmiş ve sonra da
gitmişler. Hiçbirisi geri gelmemiş ki bize doğumdan sonra
hayat olduğunu söylesin. Hayır, bu her şeyin sonu olacak.”
Bütün bunları söyledikten sonra eklemiş:
“Hem, belki de anne diye bir şey de yok!”
“Olmak zorunda” diye itiraz etmiş kardeşi. “Buraya başka
türlü nasıl gelmiş olabiliriz, nasıl hayatta kalabiliriz ki?”
“Sen hiç anneni gördün mü?” diye üstelemiş öteki. “O
belki de sadece zihinlerimizde var. Bir annemiz olduğu düşüncesi
bizi rahatlattığı için onu belki de biz uydurduk.”
Böylece, anne rahmindeki son günleri derin sorgulamalar
ve tartışmalarla geçmiş.
Sonunda doğum anı gelmiş çatmış. İkizler dün‐yalarını
terk ettiklerinde gözlerini başka bir dünyaya açmışlar ve sevinçten
ağlamaya başlamışlar. Çünkü gördükleri manzara
hayallerinin bile ötesindeymiş.
BAY ÖKÜZʹLE BAY ÖZGÜR
(Acaba Suçlu Kim?)
Bir zamanlar, ülkenin birinde bir Özgür Bey varmış.
Arpa, mısır, saman alışverişi yaparmış. Çok zenginmiş. Zenginmiş
ama har vurup harman savurmayı da sevmezmiş.
Tutumlu bir kişiymiş. Karısı, bugün Özgür Beyʹe,
Çocuğun ayakkabısı eskidi. Yeni ayakkabı almak gerek...
Demiş.
Özgür Bey, karısına kızmış:
Bu nasıl iştir? Annem bana iki üç yılda bir ayakkabı alırdı
da babam yine kızardı. «Bizim zamanımızda bir ayakkabı beş
on yıl giderdi.» diye söylenirdi. «İnsanlarda namus kalmamış,
her şeyi çürük çarık yapıyorlar.» derdi. Şimdi bizim oğlumuz
iki ayda bir ayakkabı paralıyor. Sende hiç mi insaf kalmadı?...
Kadın, Suç benim değil, demiş, ayakkabıyı eskiten ben
değilim. Kadın bu kızgınlıkla oğluna çıkışmış:
Sen ne biçim çocuksun... Baban da, ben de bir ayakkabıyı
iki yıl giyerdik. Şimdiki zamanın çocuklarında hiç insaf kalmamış.
İki ayda bir ayakkabı eskitilir mi?
Oğlan,
Suç benim değil, demiş, siz de biliyorsunuz, ben eskiden
bir ayakkabıyı bir yıl giyerdim. Sonra ancak altı ay giyebildim.
Şimdi her şey bozuldu yeryüzünde... Bir ayakkabı iki ayda
paramparça oluyorsa ben ne yapayım? Satıcılarda ahlak
kalmamış. Çürük ayakkabı satıyorlar.
Anne ile oğul, her zaman ayakkabı aldıkları satıcıya
gitmişler. Neden çürük ayakkabı yaptığını sormuşlar. Satıcı,
Bunun suçu benim değil, demiş. Ayakkabıların çürüklüğünden
şikâyetçi olan bir siz değilsiniz. Herkes de sizin gibi.
159
160